Karl Horst Hödicke, Telefooncel 1982, olieverf op doek. Links een houten beeld
van Hans Scheib, Drumboy, 2016. Het beeld doet me denken aan film en boek
"Die Blechtrommel" van de Duitse schrijver Günther Grass.
Ik was erg nieuwsgierig naar de tentoonstelling “Ich bin ein Berliner” in het museum NO HERO in Delden bij Hengelo. Het zou ook meteen mijn kennismaking met het museum zijn. Dus ik reisde dubbel zo nieuwsgierig af naar wat sommigen als een uithoek van Nederland beschouwen.
Reiner Fetting, Der Kuss IV, 1981, olieverf op doek.
Het Museum NO HERO hebben we te danken aan kunstverzamelaar Geert Steijnmeijer, in zijn dagelijks leven directeur van Hartman Tuinmeubelen in Enschede. Het is na Museum Voorlinden en Museum MORE het derde private museum in korte tijd. Kunst bloeit dankzij kunstliefhebbers met geld en dan is het extra mooi dat zij er wat voor over hebben om het toegankelijk te maken voor het brede publiek.
Elvira Bach, Madonna met Kind 1995, mixed media op papier.
Het museum is gevestigd in de voormalige rentmeesterij De Twickel dat dateert van 1724. Het is gerenoveerd door Jan de Bouvrie. Ik heb geen verstand van museum architectuur noch verbouwingen maar het is er aangenaam rond lopen. Het is kleiner dan de gebruikelijke publieke musea maar daardoor heeft het meteen ook iets intiems en dat mag best bij kunst. Als het niet te druk is, kun je van dichtbij genieten van de kunstwerken.
Luciano Castelli, Liegender Akt 1982, olieverf op doek
Duitsland, Berlijn en Duitse kunst zijn geen onbekenden voor mij. Ik ken de expressionistische schilders van de groep Der Blaue Reiter (1911) met de ook in Nederland bekende Kadinsky en Jawlensky. De met de groep verwante Paul Klee is een geliefd schilder van me omdat hij zich beweegt tussen abstractie en figuratief. Iets wat ikzelf ook meestal doe. Zelfs in de fotografie heb ik dat een tijdje gedaan onder de noemer van minimalistische fotografie. Het is een fotografische training op weg naar abstractie.
Max Neuman, Zonder Titel 2012, Acrylverf op doek
In dezelfde tijd bestaat de kunstschildersgroep “Die Brücke” met expressionisten als Max Beckman en Ernst-Ludwig Kirchner. De intussen meer bekend geworden Kees van Dongen was ook korte tijd met deze groep verbonden. Het zijn schilders die zwarte dikke lijnen gebruiken en felle eenduidige kleuren, ook daar hou ik van.
A.R. Penck, Roma Aetrena 1990, acrylverf op doek
Beide groepen vormen de kern van het Duitse Expressionisme. De schilders die op de tentoonstelling “Ich bin ein Berliner” hangen bouwen voort op de traditie van deze twee groepen. Het zijn nieuwe expressionisten met bekende thema’s maar met nieuwe perspectieven, nieuwe kleurenrijkdom en overtuigend in vlakken en lijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten