 |
| Ons eerste verjaardagsfeestje |
Haar vijftiende verjaardag vieren we in de woonkamer bij haar thuis. Zij heeft haar goede vriendin T. uitgenodigd, ik breng mijn vriend H. mee. Een intiem feestje waarop we voorzichtig kunnen dansen tussen tafel en kast dankzij de Grundig radio met platenwisselaar. Haar moeder maakt een enkele foto met de Voigtländer Vitoret camera met zwart-wit filmrolletje, haar verjaardagscadeau van thuis.
De winter komt goed op gang. Op de toren van de Grote Kerk wappert tot mijn blijdschap de vlag van de schaatsbaan. Die vlag is voor alle mensen van goede wil in O. en omstreken het signaal dat de schaatsbaan open is. Ik bel haar meteen om te vragen of we samen gaan schaatsen. Haar moeder neemt op. Als ik zo graag met haar wil gaan schaatsen, moet ik haar maar komen halen, klinkt het in de zwart bakelieten hoorn. Ik ben al op weg.
Die avond nog schaatsen we losjes hand in hand rondjes op de romantisch verlichte schaatsbaan begeleid door Nederlandse levensliederen. Regelmatig horen we het tragische levenslied Brandend Zand van Anneke Gröloh. Brandend hart zal ze bedoelen maar eerlijk gezegd zal Zwarte Dino, de vermoorde Rocco en de ongelukkige Nina ons een zorg zijn. We hebben heel andere dingen aan ons hoofd.
Dankzij de aanhoudend winter beleven we op zaterdagmiddag een nieuw romantisch hoogtepunt. We schaatsen op een midden in de bossen gelegen ven samen met tientallen andere liefhebbers maar dat hindert ons niet. De zon schijnt, het wordt allengs zachter weer maar wij blijven rondjes maken totdat we natte voeten krijgen van het smeltwater en de ijsvloer gevaarlijk begint te deinen. Pas wanneer het echt niet meer kan, gaan we aan de kant onze schaatsen uitdoen. Moe en gelukkig fietsen we naar huis.
Op doordeweekse dagen zien we elkaar ’s morgens vroeg op weg naar school. We fietsen allebei een eindje om zodat we elkaar ter hoogte van de Grote Kerk tegenkomen. Ik zie haar al van verre aan komen fietsen. In de harde windvlagen rond de kerktoren probeert ze haar opwaaiende rok te bedwingen. Ze slaat hem met een hand naar beneden terwijl ze met haar andere hand het stuur vasthoudt. Een beeld voor de eeuwigheid.
(verschijnt elke dinsdag)
De winter komt goed op gang. Op de toren van de Grote Kerk wappert tot mijn blijdschap de vlag van de schaatsbaan. Die vlag is voor alle mensen van goede wil in O. en omstreken het signaal dat de schaatsbaan open is. Ik bel haar meteen om te vragen of we samen gaan schaatsen. Haar moeder neemt op. Als ik zo graag met haar wil gaan schaatsen, moet ik haar maar komen halen, klinkt het in de zwart bakelieten hoorn. Ik ben al op weg.
Die avond nog schaatsen we losjes hand in hand rondjes op de romantisch verlichte schaatsbaan begeleid door Nederlandse levensliederen. Regelmatig horen we het tragische levenslied Brandend Zand van Anneke Gröloh. Brandend hart zal ze bedoelen maar eerlijk gezegd zal Zwarte Dino, de vermoorde Rocco en de ongelukkige Nina ons een zorg zijn. We hebben heel andere dingen aan ons hoofd.
Dankzij de aanhoudend winter beleven we op zaterdagmiddag een nieuw romantisch hoogtepunt. We schaatsen op een midden in de bossen gelegen ven samen met tientallen andere liefhebbers maar dat hindert ons niet. De zon schijnt, het wordt allengs zachter weer maar wij blijven rondjes maken totdat we natte voeten krijgen van het smeltwater en de ijsvloer gevaarlijk begint te deinen. Pas wanneer het echt niet meer kan, gaan we aan de kant onze schaatsen uitdoen. Moe en gelukkig fietsen we naar huis.
Op doordeweekse dagen zien we elkaar ’s morgens vroeg op weg naar school. We fietsen allebei een eindje om zodat we elkaar ter hoogte van de Grote Kerk tegenkomen. Ik zie haar al van verre aan komen fietsen. In de harde windvlagen rond de kerktoren probeert ze haar opwaaiende rok te bedwingen. Ze slaat hem met een hand naar beneden terwijl ze met haar andere hand het stuur vasthoudt. Een beeld voor de eeuwigheid.
(verschijnt elke dinsdag)
Wel een beetje stijfjes hoor, de personen op de foto.
BeantwoordenVerwijderen