DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 46

 

Onze eerste boswandeling, 1963

Het blijft niet bij gedichten. Naarmate we vorderen in de liefde, wordt het ook ingewikkelder of wat ook gebeurt, ik maak het soms zelf onnodig ingewikkeld. Liefde is nu eenmaal verwarrend. Je gevoelsleven wordt flink door elkaar gerammeld terwijl je op onbekend gebied bent. Van sommige gevoelens weet je niet eens dat je die hebt. Dichterlijke romantiek volstaat dan niet meer.

Het wonder van de liefde komt de dichtkunst toe, die van alle dag is het terrein van de proza. Er gebeurt van alles tussen ons dat op de een of andere manier toegelicht of soms zelfs rechtgezet moet worden. Ik schrijf haar liefdesbrieven met allerlei kanttekeningen over wat ik wilde zeggen en eigenlijk bedoel eindigend met de verzekering dat ik van haar hou. Liefde gaat helemaal niet vanzelf. Er moet hard aan gewerkt worden om gevoelens, verstand en verhoudingen met elkaar in evenwicht te houden.

Ook anderen zetten intussen kanttekeningen. Na de eerste kennismaking met haar voelt mijn moeder zich geïmponeerd door haar donkere ogen en stilzwijgen. Aan zwijgen zijn we bij ons thuis zo-wie-zo niet gewend. Ze vindt haar ook te verlegen en verlegen goed deugt niet. Vergeet niet, zo zegt ze mij,  dat stille wateren diepe gronden hebben. Ze wil maar zeggen dat je nooit weet wat je aan haar zult hebben. Ik besluit er niet op in te gaan. Sommige zaken kun je maar beter op zijn beloop laten. Dit is er zo een.

Onze eerste afspraak buiten de dansles is een zondagmiddag wandeling in de bossen. Behoorlijk onwennig en zenuwachtig fiets ik samen met mijn vriend J. naar haar huis. Met hem erbij sta ik er niet alleen voor als het per ongeluk mis gaat. Misschien stelt het haar ouders ook wel gerust als we met twee komen opdagen. Hij is natuurlijk ook nieuwsgierig hoe het allemaal zal uitpakken.

We fietsen eerst een rondje om haar huis. Ondertussen vraag ik me af waar te beginnen, bij de voordeur of achterom?  Dat laatste is een goede Brabantse gewoonte maar of je dat ook kunt maken op zo een eerste afspraak met de dochter is maar vraag? Zo achterom binnenkomen kan als te brutaal of te familiair overkomen. Ik kies de veilige weg en bel bij de voordeur aan.

Ik ben opgelucht als ze zelf in de deuropening verschijnt.Ze loopt de gang in om haar jas aan te doen en de hond te halen. Die gaat ook mee als liefde geleidingshond. Voor haar is het net zo een zenuwtoestand als voor mij. Het wordt een wandeling door romantisch besneeuwde bossen. We maken onze eerste foto’s. 
(verschijnt elke dinsdag)