DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 41

Dansfeestje, 1969
©petrus nelissen

Nu we eenmaal een nieuwe stap hebben gezet in de ontdekking van de wereld, wordt het tijd voor de volgende, die van de dansles. Zonder dansles geen dansen, zonder dansen geen uitgaansleven en zonder uitgaansleven geen meisjes. We schrijven ons in voor de wintercursus dansen bij Van Rongen, de plaatselijk meest bekende dansschool. 

De wekelijkse dansles wordt gegeven in een zaal van hotel Luijk aan de Spoorlaan, vlakbij het station. Door een lange wat sombere gang, schaars verlicht door links en rechts aan de muur hangende schemerlampjes met roze kapjes, loop je naar de zaal. Links is een toneel waar vroeger waarschijnlijk orkestjes speelden. De naoorlogs vergane glorie heeft zich genesteld tussen de veel gebruikte tafeltjes en stoeltjes. 

We worden verwelkomd door de dansmeester zelf. Als alle cursisten binnen zijn, stelt hij zich vooraan bij het toneel op naast een soort keukentafel met daarop een grammofoon met luidsprekers en grammofoonplaten. We zijn gekleed volgens de uitgaansmode van die tijd: colbert, wit overhemd, stropdas en goed gepoetste schoenen. De meisjes zitten er kleurrijker bij met vrolijke rokken en jurken, nylons en pumps.

Als door een onzichtbare hand gestuurd, zitten wij jongens aan de ene kant van de zaal en de meisjes tegenover ons aan de andere kant. Tussen ons in ligt de dansvloer te wachten op onze eerste danspassen en wie weet wat daarna nog meer komt. Van Rongen legt ons de passen van de foxtrot uit. Aansluitend danst hij die voor met een jongen assistente, de oudere zus van een van de meisjes op onze dansles. Ze wonen in mijn vroegere straat.

Na de demonstratie nodigt de dansmeester ons uit om ons op te stellen in twee rijen, meisjes aan de ene kant van de dansvloer, jongens aan de andere kant. De jongen vormt met het meisje tegenover hem een danspaar. Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal alle paren op de dansvloer, legt hij de naald op de plaat en kan het grote spel beginnen.

(verschijnt elke dinsdag)