DE FOTOWEDSTRIJD

De foto waarmee ik een Kodakprijs won. Veracruz, Mexico 1975

Ik doe niet zo gauw mee aan een fotowedstrijd. Ooit, toen ik tijdens mijn verblijf in Mexico besloten had om meer tijd (en geld) te besteden aan de fotografie, heb ik meegedaan aan een wedstrijd. Ik wilde wel eens weten of ik ondertussen wat geleerd had van het bestuderen van de meesters in de fotografie. Vooral aan de Life library of photography (een uitgave van Time-Life books) heb ik veel gehad.

Tijdens een vakantiereis maakte ik een paar foto's aan het strand van Veracruz die qua compositie en lichtval geschikt waren voor deelname aan een wedstrijd. Het soort foto's dat geliefd is bij de gemiddelde kijker: een beetje romantisch tafereel (dank aan de regen) in zacht strooilicht. Dat bleek zo te zijn. Mijn eerste de beste inzending kreeg een eervolle vermelding en werd gepubliceerd. Het negatief moest ik gratis afstaan aan Kodak voor gebruik in advertenties enz. Ook een manier om goedkoop aan goed materiaal te komen. Ik vond dat niet erg. Die prijs was voor mij een aanmoediging om door te gaan.

Wedstrijden had ik niet meer nodig. Ik had genoeg zelfvertrouwen om mijn eigen gang te gaan. Pas tientallen jaren later in België , besloot ik maar weer eens mee te doen. Zo stuurde ik straatprotretten in voor een nationale fototentoonstelling in Breda. De organisatoren waren enthousiast. Maar toen een van hen zonder schroom vroeg om gratis exemplaren voor zijn eigen verzameling, besloot ik van deelname af te zien. Ik had geen zin om mijn foto's aan zulke mensen te geven.

Een van de 8 digitale foto's uit de serie "De groeten uit New York".

Aangemoedigd door publicatie van foto's in 'Beeldexpress', het blad van de Vlaamse amateurfotograaf en filmer, besloot ik aan een door hen georganiseerde selectie voor een tentoonstelling mee te doen. Het moesten eigentijdse foto's zijn. Ik wilde wel eens weten of ik met mijn tijd was mee gegaan met mijn inmiddels digitale foto's. Bij mijn eerste inzending ergerde een vooraanstaand jurylid zich aan de door mij gebruikte rose gekleurde passe partouts (kaders). Mijn uitleg dat dit prima paste bij de foto's werd hardvochtig terzijde geschoven ook al werd algemeen erkend dat de foto's goed waren.

Een van de foto's uit het Fotoboek 'Brussels metro'. De foto werd door een jurylid afgekeurd vanwege de groene weerschijn van het uitstappijltje. Dat zou een slordigheid zijn maar dat is het dus niet. het is gewoon de werkelijkheid.  

De tweede keer was er een jurylid die meende dat ik vanwege een groene weerschijn een technisch onbenul was, terwijl het ging om een serie unieke foto's gemaakt in de metro onder soms bar slechte omstandigheden. Een kunststukje mag ik wel zeggen, niet alleen technisch maar ook fotografisch inhoudelijk. Maar mijn uitleg mocht ook hier niet meer baten, hoewel een ander jury lid - een foto journalist die beter besefte dan de academica wat er komt kijken bij het maken van foto's onder dergelijke omstandigheden - nog een poging deed een positief geluid te laten horen. Een derde inzending in de vorm van een fotoboek liep helemaal op niets uit.

Natuurpunt, 30 december 2013. De foto past mijns inziens bij de uitleg van Wim Helsen die bij het woord groen zegt te denken aan moeiteloos. Alles wat natuurlijk is, groeit immers moeiteloos.

Sinds die tijd doe ik niet meer mee. Tot deze week, toen ik een email kreeg van een medewerkster van Beeldexpress om mee te doen aan de 'The Green Wall', een wedstrijd met een groen thema dus. Nu ben ik allergisch voor alles wat als groen of duurzaam wordt aangeprezen, die woorden zijn modieuze pasmunten geworden zonder inhoud, maar ik werd over gehaald door een filmpje van de Vlaamse cabaretier en acteur Wim Helsen als jurylid.

Ik heb onlangs nog genoten van zijn voorstelling 'De Prutser'. Naar aanleiding daarvan schreef ik de blog “Het menselijk tekort”. Ik werd in mijn besluit gesterkt door het filmpje met zijn uitleg van het thema (helaas lukt het me niet het hier te plaatsen). Ik besloot om twee foto's in te zenden die ik toch al had gemaakt en wellicht beantwoorden aan wat hem voor ogen staat. Vandaar dat ik toch nog maar een keertje heb meegedaan.