FEMINISTISCHE RAZERNIJ

Een digitale bewerking van een foto van H. Newton.

Ik lees op internet dat Simone van Saarloos een vrouw is, jong, filosofe en schrijfster (of moet ik filosoof en schrijver schrijven?). In Vrij Nederland houdt ze een pleidooi voor een nieuw feminisme, lees ik. Citaat: “mijn feminisme gaat niet over slachtoffers en heersers maar over de bewustwording van het normenspel waarin we verkeren.” Dat woordje “mijn “ zint me niet. Het getuigt van teveel individualisme en dus te weinig betrokkenheid bij anderen. Maar dat “mijn” is natuurlijk wel van deze tijd.

Nieuw feminisme. Dat zal wel. Voor mij is het oeroud en overbekend feminisme met nieuwe razernij wat ik lees in haar artikel in NRC Weekend van 19/20 oktober “Vrouwen bevoorrecht? Nee, ze zijn juist bezig met een inhaalslag”. Ze rammelt aan de poorten van de gevestigde orde. Het lijken de jaren zestig en zeventig wel van de vorige eeuw. We krijgen een andere Simone voorgeschoteld, Simone de Beauvoir die net als haar levensvriend Sartre aardig kon opschrijven wat ze dacht en vond maar er niet naar kon leven. Een bekend euvel van mensen die denken dat academische kennis hetzelfde is als levenswijsheid.

In navolging van Simone schrijft Simone dat “Mannen alleen maar kunnen doden, terwijl vrouwen leven schenken" en dat nu dames en heren benadeelt de vrouw. “Mannen kunnen namelijk alleen maar doden, terwijl vrouwen leven schenken. Dit vermogen kunnen de mannen onmogelijk evenaren en daarom onderdrukken ze de vrouw”. Zie hier de psychologie van de kouwe grond over een zo complexe en ingewikkelde verhouding als die tussen mannen en vrouwen. Dat een eerstejaars filosoof er mee aankomt, is te billijken. Ze getuigen van de eerste stappen op de weg tot nadenken. Maar als filosoof kun je er maar beter voor dood schamen.

Het is toch treurig dat een hoog opgeleide vrouw niet beseft dat gelijkwaardigheid iets héél anders is dan gelijkheid. Zelfs in China gelooft vermoedelijk geen mens meer in het Maoïstische mensbeeld van de gelijkheid behalve waarschijnlijk partijgangers die in een goed blaadje willen komen bij hun partijbonzen. Simone kent nog geen twijfels. Gelijkheid moet er zijn, in alles en overal. Ieder zijn eigen ik, maar wel allemaal dezelfde ik. Dat jij pas ik bent omdat er een jij is die jou ziet, is nog niet in haar opgekomen.

Natuurlijk, ze schrijft een polemisch stuk tegen mijnheer Van Creveld die vindt dat vrouwen niet moeten zeuren want mannen moeten altijd de kastanjes uit het vuur halen. Vrouwen worden over het algemeen wereldwijd en alle culturen ontzien. Vrouwen hoeven geen oorlog te voeren, ze mogen het eerste met hun kinderen het zinkende schip verlaten, mannen moeten de kost verdienen voor het hele gezin, moeten een bruidsschat betalen enz. Natuurlijk zijn er mannen die vrouwen niet voor laten gaan op een zinkend schip, die in oorlogssituaties vrouwen verkrachten en desnoods een vrouw ontvoeren in plaats van een bruidsschat te betalen.

Het leven is namelijk véél ingewikkelder dan stereotyperingen doen vermoeden. Maar Simone rammelt graag aan poorten van de gevestigde orde en maakt van mannen een lachwekkend figuur met als gevolg dat ze zich in haar slotalinea van haar artikel volledig laat gaan in hatelijk seksisme. Dat krijg je ervan als je van de man een stereotiep maakt. Het zweepte je op tot razernij waardoor je lekker polemisch kunt uithalen: arrogantie van de jeugd gaat hier samen met gebrek aan levenswijsheid.

Een beter begrip tussen de seksen levert haar razernij niet op, laat staan een betere verstandhouding. Simone blaast de oorlog tussen de seksen nieuw leven in. Ze zal snel moeten toeslaan want voor ze het beseft, wordt ze ingehaald door de tijd en kloppen nieuwe Simones op haar deur.