GEEN WONING GEEN KRONING

Als voormalig provinciaal student aan de kleinsteedse Nijmeegse toen nog Katholieke universiteit, heb ik gisterenavond met verbazing en een zekere ergernis gekeken naar de krakersrellen bij de inhuldiging van Koningin Beatrix op 30 april 1980 (NTR TV programma Andere Tijden).  Natuurlijk heb ik het toen ook allemaal gevolgd, maar op afstand. Ik gunde Beatrix haar inhuldiging. Per slot van rekening maakt Oranje deel uit van onze nationale geschiedenis en daar moeten we zuinig op zijn. Daarom ben ik ook geen principieel tegenstander van het Koningshuis. Er zijn belangrijkere zaken om principieel mee bezig te zijn zolang het Koningshuis min of meer fatsoenlijk zijn werk doet.

Met krakers daarentegen heb ik nooit iets gehad. Dat komt door mijn studententijd. Krakers en aanverwanten gebruikten begin jaren zeventig ons studentenhuis aan de Jacobslaan als een zoete inval. In die tijd was dat huis een beetje berucht vanwege de beschilderde voorkant, de vrij gevochten leefstijl en het feit dat het huis tevens het eerste honk was van de Nijmeegse provadyaclub Doornroosje. In het begin kon ik daar mee leven. Ik dacht dat zij net als ik en mijn vrienden op zoek waren naar een weg om nieuwe idealen te verwerkelijken.

Maar na een tijdje ontdekte ik dat ze ons huis zagen als een vrijplaats om er te doen en te laten wat ze wilden waaronder ook ons eten te pikken, zogenaamd platen te lenen en zelfs gebruik te maken van mijn kamer met bed om er weet ik wat in uit te vreten. Op een gegeven moment trof ik op mijn kamer, waarvoor ik net als mijn medebewoners een normale huurprijs betaalde verdiend als werkstudent, een bezorgde vader aan die op zoek was naar zijn 15 jarige dochter. Hij had gehoord dat ze zich in ons huis te buiten zou gaan aan seksuele uitspattingen. De zedenpolitie dacht er ook zo over, zo bleek later tijdens een verhoor op het Nijmeegse politiebureau.

Ik kreeg genoeg van de wietrokers en de wietverkopers, de krakers en hun zogenaamde linkse verontwaardiging over het onrecht in de wereld terwijl ze ondertussen vooral met zichzelf bezig waren. Linkse politiek bleek voor hen een dekmantel te zijn voor gratis wonen, niet werken en de beest uit te hangen. Onze idealen van (geestelijke) vrijheidslievendheid, gerechtigheid en creativiteit werden door ordinaire gelukzoekers, uitvreters, luiaards en hash dealers gecorrumpeerd. Daar was wat mij betreft maar een oplossing voor en dat was weg wezen.

Gisteren zag ik op Nederland 3 dezelfde corrumpering van linkse idealen door zich autonomen noemende krakers in Amsterdam. Geen woning, geen kroning was hun leus daarmee de suggestie wekkend dat ze streden tegen woningnood en voor een rechtvaardige woningverdeling. Veel goedgelovige Amsterdammers (de jeugd moet een toekomst hebben en dat soort cliché's hoor je hen dan zeggen) steunden hen daar toen in. Maar wat zag je in werkelijkheid? Krakers en ander volk gooiden met stoeptegels naar de politie, vernielden auto's en gooiden stenen naar paarden van de bereden politie. Ik zag verwende snotneuzen die ten koste van alles een feestje van de gegoede burgers wilden verzieken.

Een inmiddels ouder geworden professionele kraker beweerde zelfs zonder enige schaamte dat bij dergelijke confrontaties nu eenmaal doden kunnen vallen. Dan was er nog een kraker die uitlegde wat de effecten van hun stoorzender in het beruchte krakerspand de Keijzer had op de coördinatie van die nationale feestdag. Die zaaide dus verwarring, veroorzaakte misverstanden bij de leiding wat uiteindelijk tot een partijtje oorlog leidde. De man vertelde het schaamteloos, zonder enig spoor van bedachtzaamheid over wat hij en de zijnen aangericht hadden (op kosten van de brave belastingbetaler) of wat de gevolgen hadden kunnen zijn. Ja, er hadden doden kunnen vallen, erkende ook hij. Dit was een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis: opgeschoten lummels, verwend door de welvaartsmaatschappij, die elk gevoel van verantwoordelijkheid kwijt waren. Geen generatie om trots op te zijn. Helaas.