BRIEF AAN THEO M.

Een digitale fotocollage van PETRUS met dank aan Hieronymus Bosch.

Beste Theo,

Mijn vader heette Theo. Ik heb een broer die Theo heet, dat is 'onze Theo'. Ik heb 2 zwagers die Theo heten. Daarom mag ik jou toch wel een beetje mijn vriend noemen? We zijn allebei ook nog Brabanders en dan heb ik ook nog een tijdje in Eindhoven gewoond. Dat schept ook een band, al hou ik niet zo van PSV. Maar dat komt omdat ik niet zo van voetballen hou. Als een beetje vriend kan ik de shows van jou natuurlijk goed volgen. Vooral als je grappen maakt over Eindhoven en goedmoedige Brabanders. Dat gaat goed, maar dat wordt minder als het over p... & p.. gaat en over sperma, zaad, k.. & k....

Ik weet wel, jij bent 20 jaar jonger dan ik. Ik kom uit een zwart-wit wereld. Jij bent van de kleurengeneratie. Dat maakt wat uit. Ik had ik al 20 jaar her en der gewerkt en ik was al getrouwd toen jij nog op school zat. Ik had ook kinderen. Toen je het laatst had over je vriendin en dochtertje, dacht ik er aan dat je bezig bent me in te halen. Dat kan natuurlijk niet. Maar met het ouder worden, vervagen de grenzen tussen de generaties. We worden uiteindelijk allemaal grijs.

Is p... & p... een voorrecht van jouw generatie? Is de show anders te braaf voor onze brave welvaartsmaatschappij? Van mij hoeft het niet. Die andere dingen van je, zijn goed zat. Dat je moeite hebt met de wereld en de mensen snap ik ook, want wie snapt de wereld nog wel? Sinds we van God en Gebod los zijn, is alles nog moeilijker geworden.

Ik heb daar moeite mee maar het is niet anders. God en Gebod komen niet meer terug. In de plaats daarvan hebben we dus p... & p.. en k.. & k.... Sorry Theo, maar ik vind dat geen vooruitgang. Eigenlijk een achteruitgang. Niet dat je niet mag zeggen wat je denkt. Dat wel. Ik wil ook blijven kunnen zeggen wat ik denk. Maar wat je kunt zeggen, hoeft nog niet altijd gezegd te worden.

Dat wou ik je eigenlijk maar zeggen. Vroeger op school riep ik dapper terug dat schelden geen zeer doet. Maar dat is niet waar. Het maakt je kleiner, een beetje minder mens als het ware. Je werd minder klasgenoot. Dat maakt bang en dus ga je toch maar terug slaan. Dus eigenlijk moet je voorzichtig zijn met woorden. Woorden kunnen ontmenselijken. Gewoon een kwestie van respect. Daarom vond ik die titel van je show 'met alle respect' treffend.  

Met vr.gr.