STRAND

Ik ben geen strandmens. Toen ik jong was, dacht ik nog van wel. Veertien dagen aan het strand in het Spaanse dorp Calella. Wat een verveling, zand, zee en zon. Ik was ze alledrie na een paar dagen beu.

Ook tropische stranden kunnen me nooit langer bekoren dan een paar dagen. Wit zand, ruisende palmbomen, kraak helder zeewater, een zonsondergang voor een huwelijksreis, ik heb er gauw genoeg van. Natuurlijk, voor de kinderen gingen we wel voor een dag of wat maar dan was het weer mooi geweest.

Met de groeiende welvaart zijn veel stranden er niet beter op geworden. Te vol bebouwd met strandtenten, veel te veel te eten en drinken, veel te veel lawaai ook als dat muziek heet en veel te veel activiteiten om de verveling te verdrijven.

Dan is het strand van Breskens een verademing. Wat een rust en ruimte. Daar is het voor een dag of wat goed uit te houden met twee kleine kinderen en aangename gesprekspartners. Als je dan ook nog wat naar mensen kunt kijken, heb je een heel mooie dag aan zee.