FABELTJESLAND

Fabeltjesland (luilekkerland) volgens Pieter Brueghel de Oude (1525 - 1596)

Het staat nu wel vast. Terug naar de veertig urige werkweek, minder vrije feestdagen, langer werken, hogere eigen bijdrage aan de ziektekosten, geen overheidssubsidie meer voor de aanschaf van de eigen woning, kortere werkloosheidsuitkering, lagere pensioenen en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Als je zolang in Fabeltjesland hebt geleefd, is dat natuurlijk wel even wennen. Want dat Nederland en in het kielzog daarvan West Europa een groot Fabeltjesland was dat kon iedereen die zijn neus over de grens stak en vooral dan buiten Europa, wel zien. En als je niet reisde dan zag je het wel aan de gastarbeiders in eigen land, de komst van migranten en later de boten vol met Afrikanen die hun weg naar de Europese kusten zochten. Economische vluchtelingen, noemen we dat.

Hoewel buurland België ook in Fabeltjesland ligt, kun je daar al wel zien dat ze het moeilijker hebben dan wij. Vlaanderen gaat nog wel, maar aan het wegennet en het huizenbestand kun je zien dat ze geen grote geldzak met aardgas in de grond hebben zitten zoals Nederland. Het Belgische landsdeel Wallonië wordt sinds de jaren zestig gekenmerkt door industrieel verval ( vergane glorie van kolen en staal industrie) en de daarmee gepaard gaande armoede. Een geluk voor de Walen is dat de socialisten met hulp van de Vlamingen de pijn van de neergang konden verzachten met van overheidswege verschafte banen en uitkeringen. Een formule die menig socialist heden te dage ook in Europa wil toepassen om Fabeltjesland in stand te houden.

In Frankrijk stierven hele dorpen uit tot geluk van ons. De gemiddelde Nederlander kon zich nu ook een vakantiehuis in Frankrijk aanschaffen samen met Duitsers en Engelsen. De Fransen wisten dank zij Europa, de landbouwsubsidies en de Euro (een Frans idee om Duitsland in te tomen) hun economie nog redelijk op de been te houden. Dat gold ook voor Italië, ook al zijn ze daar nooit toe gekomen aan een bijstandsregeling. Het Italiaanse zuiden bleef ondanks alle welvaart in het noorden arm en daarmee een blok aan het been.

Maar nu is heel Fabeltjesland in verval. Met de komst van de Chinezen op de wereldmarkt (een uitdaging heet dat),  India, Brazilië, de hogere prijzen voor olie en andere grondstoffen en onze eigen vergrijzing, een gevolg van de welvaart, moeten we alsnog harder werken om die welvaart te behouden. Er is een einde gekomen aan het gemak waarmee we vroeger de industriële productie, de wereldhandel en de grondstoffenwinning naar onze hand konden zetten. 

Sommigen onder ons kunnen dat niet geloven. Zelfs zij die ervoor gestudeerd hebben niet zoals economen die het liefst gratis geld uit zouden delen om weer economische groei te krijgen. Politici, vooral van socialistische huize, geloven ook nog steeds dat een uitdeel economie van overheidswege het antwoord is op het gebrek aan groei en geld.

Ik vrees dat ze er naast zitten. De koek groeit hier minder hard en moet nu ook nog wereldwijd gedeeld worden. China is nu een industriële reus, India is bezig er een te worden en Brazilië is ook al aardig op weg. We vergrijzen ook nog. De concurrenten staan klaar om ons van de kaart te vegen. Laten we ons niks wijs maken, Fabeltjesland is gedaan.