DE DIEPE VAL VAN EEN LINKSE HELD

Campagne affiche van de laatste verkiezingen met president Daniel Ortega en zijn vrouw Rosario Murillo, intussen vice-president.

 

Ik zou een heel blog nodig hebben om alle namen te noemen van kritiekloze politici, journalisten, kranten, medefinancieringsorganisaties en andere goede doelen ngo's die in de jaren tachtig de gebroeders Daniel en Humberto Ortega als grote helden vereerden. De eerste werd als leider van het Sandinistisch Front na de revolutie lid van de voorlopige regering van Nicaragua. In 1985 werd hij tijdens verkiezingen die onder grote internationale druk werden gehouden, gekozen tot president van Nicaragua. Broer Humberto was vanaf 1979 legerleider van het nieuw gevormde Sandinistische leger. 

Wie het leger heeft, heeft de macht. Het mooiste voorbeeld daarvan zijn de leermeesters van de Ortega’s, de gebroeders Fidel en Raul Castro. De eerste president van Cuba, de tweede legerleider. Fidel Castro bleef vanaf revolutiejaar 1959 tot 2010 president. Vanwege ziekte droeg hij in 2006 de macht over aan zijn broer. Achter de schermen bleef hij echter aan de touwtjes trekken. Broer Raul was president van 2010 tot aan zijn pensioen in 2018. De macht van de Cubaanse Communistische partij was intussen met leger, veiligheidsdienst en politie verzekerd. 

De politieke koers van Daniel Ortega naar de volledige macht verliep als gevolg van internationale politieke druk van met name de VS wat grilliger dan bij Fidel Castro. De eerste presidentsverkiezingen na de revolutie wint Ortega. Daarna verloor hij onder toeziend oog van internationale waarnemers de verkiezingen en werd de weduwe Chamorro president. Na dit verlies viel het masker van Daniel Ortega en zijn kameraden voorgoed af. Ze verloren in een klap hun heldenstatus bij links Europa en Amerika.

In 2006 won Ortega opnieuw de verkiezingen om daarna het presidentschap niet meer uit handen te geven. Hij veranderde de grondwet. Bij protesten tegen zijn regering werden naar schatting 300 demonstranten doodgeschoten.  Zo veranderde deze op het eerste gezicht “aardige” Sandinist in een machtswellusteling die niet langer hoeft onder te doen voor dictator Somoza die hijzelf met zijn kameraden onder grote internationale belangstelling en steun in 1979 met revolutionair geweld had weten te verdrijven. 

Zondag 8 november wist hij door middel van pseudo-verkiezingen - een groot deel van de oppositie zit in de gevangenis - zich te verzekeren van een vierde termijn. 

"Veel Westerse en Latijns-Amerikaanse landen spraken afgelopen maanden al hun bezorgdheid uit over de verkiezingen, die zondag zijn gehouden. Nicaragua liet geen waarnemers van de Europese Unie en de Organisatie van Amerikaanse Staten toe en ook journalisten waren niet welkom.
In een reactie stelde de Europese Unie maandag dat de overgang naar een autocratisch regime compleet is met de verkiezingswinst van Ortega. 'De verkiezingen waren noch eerlijk, noch vrij', aldus de Spaanse minister van buitenlandse zaken, José Manuel Albares."
(Financieel Dagblad)