MARION

Marion Vos zelfportret uit haar serie "Het Lijden en de Lieve Kleine Justine"

Marion is zoals bij Marion past met een klap uit de wereld verdwenen. Niet zachtjes met symptomen die naar het einde wijzen maar met een val op de grond. Zo was Marion. Als het dan toch zo moet zijn dan maar ineens en zonder gedraai of gedraal. Marion was niet gemakkelijk voor zichzelf en niet voor anderen. Het zat natuurlijk al in haar karakter, ze was er denk ik mee geboren maar dat werd nog eens versterkt door het leven dat ze moest leiden of lijden, het is maar hoe je het bekijkt.

Ze was als man geboren althans volgen de aanwijzingen van haar lichaam, maar in haar hoofd was ze vrouw. Probeer maar eens na te gaan wat dat betekent. Ik kan  het niet. Ik ben man van lichaam en geest en kan me niet voorstellen hoe het is om te leven met een scheiding tussen die twee.

Marion maakte zeker voor haar tijd drastisch een einde aan die scheiding. Aangezien je je hoofd niet kunt veranderen, veranderde ze met hulp van artsen haar lichaam. Zo werd Mari tot Marion. Ze werd honderd procent vrouw en daar leefde ze naar, intens en vol overtuiging.

Of dat nog niet genoeg was, voelde ze zich ook nog kunstenaar. Ze was kunstenaar zoals ze ook vrouw was, vol overtuiging op het fanatieke af. Kunst zonder concessies, dramatisch en romantisch, vrouwelijk en gevoelig. Ze had een scherp oog voor het werk van anderen maar ze was ook hard voor zichzelf. Een foto was pas goed als hij dagen zichtbaar en uitdagend op de salontafel had doorstaan. Pas dan paste het in haar portfolio.

Muziek en lezen waren haar andere passies. Het toeval wilde dat we dezelfde schrijvershelden hadden: Gerard Reve, Louis Paul Boon en Maarten Toonder om enkelen te noemen. Daarin herkenden we elkaar misschien nog meer dan in ons wederzijdse fotowerk. We proberen allemaal als kunstenaars ons eigen leven in beeld te brengen maar dat van haar was meer dramatisch, het mijne meer documentair. Daar konden we flink van mening over verschillen.

Die meningen deelden we bij de koffie. Marion was tot in haar vezels een Brabants gezelligheidsdier, in het weekeinde met een biertje en een kopstoot. Doordeweeks niet, maar in het weekeinde mocht er gezopen worden, zei ze dan vrolijk lachend. Nu ik dit zit op te schrijven besef ik pas dat ik haar mis. Verdorie Marion had je nou niet nog een paar jaar kunnen wachten met dood gaan? Dan had je onze kunstgalerie K26 ook nog in de vaart der volkeren kunnen opstoten. Helaas was het jou en ons niet gegund. Zo is het leven.