dinsdag 21 november 2017

DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 15

Marilyn Monroe (studie), acrylverf op canvas, 2004 (30 x 30 cm)

Op een dag moet ik bij pater rector T. komen. Het gaat over De Volkskrant, dagblad voor katholiek Nederland, opgericht door Rooms-Katholieke bonden van arbeiders en werklieden. Een fatsoenlijke krant die ik elke ochtend vroeg bezorg in een paar wijken in de stad O. Het voorval speelt zich af in het jaar van de tragische dood van Marilyn Monroe. Ik heb haar zwart-wit portret groot afgedrukt op de voorpagina van 6 augustus 1962 plus minus 80 keer in de brievenbussen van de Volkskrantlezers gestopt. Vanaf die dag bewaar ik haar in een hoekje van mijn hart zodat ze nooit eenzaam zal zijn zo lang ik leef.

Kranten bezorgen is geen sinecure. Je moet er des morgens om zes uur in de ochtend voor opstaan zodat je rond half zeven bij de krantenverdeler bent om je fietstassen te vullen met kranten. Rond een uur of acht moeten ze bij de lezers van je krantenwijk in de bus zitten. De bezorging gaat door onder alle wederomstandigheden. Regen, wind, storm of ander onheil van boven trotseer je elke dag opnieuw. Dat alles moet je over hebben voor de kranten lezende mens én een redelijke beloning zodat je na de zondagse misviering met je vriendin een kop koffie kunt gaan drinken in de Italiaanse ijssalon V. in de Molenstraat.

In zijn kamer deelt pater rector mee dat kranten bezorgen niet past voor een leerling van de Hogere Burger School. Het is voor de eerste keer dat ik dat hoor maar verbaasd ben ik niet. Per slot van rekening behoor ik niet tot het hogere burgerdom. Daar zijn andere jongens voor. Bovendien, had de klassenleraar geschiedenis zich niet een jaar eerder bij het voorlezen van de namen van de leerlingen zich niet tussen neus en lippen afgevraagd waarom ik als zoon van een proletariër nog op school zit? Voor hem een vraag, voor mij een weet.

Mijn ouders blijven aan tafel kalm onder de kwestie. Ze zijn niet eens verontwaardigd, hoewel dat best had gekund. Mijn vader werkt immers bij een van de katholieke arbeidersbonden die De Volkskrant hebben opgericht. Als gesalarieerd vakbondsbestuurder strijdt hij al jaren voor betere arbeidsvoorwaarden en lonen voor de honderden vakbondsleden bij grote fabrieken als Zwanenberg, Hartog en Unox. Tussen de soep en de aardappels zegt hij dat ik de krant mag bezorgen zo lang ik goede punten haal. Aldus is geschied.

(verschijnt elke dinsdag)

2 opmerkingen: