En terwijl hij het dreigement uitsprak, raakte Roland in vuur en vlam; zijn opwinding en zijn verwarring deden hem eruit zien als een roofdier, dat op het punt staat zijn prooi te verscheuren; op dat moment haalde hij het ontzaglijk lid tevoorschijn waarmee hij was uitgerust; hij liet het mij aanraken en vroeg me, of ik er ooit zo een gezien had.
- Zoals het nu is, slet, zei hij in zijn razernij, zal het toch naar binnen moeten in de nauwste opening van je lichaam, al moet ik je ervoor opensplijten; mijn zuster die veel jonger is dan jij, kan het daar ook verdragen; het is de enige manier waarop ik van vrouwen geniet: ook jij zult erdoor verscheurt worden.” (uit: “Justine, of de tegenspoed der deugdzaamheid” van Markies de Sade, uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam, blz. 257 )
Gewelddadige verkrachting en incest in een enkele dialoog, voor zoiets moet je bij Markies de Sade zijn, een tijdgenoot van Casanova maar van een heel ander kaliber, zeg maar buiten categorie. Beiden zijn aristocratische, erotische avonturiers, ontrouw aan de vrouw en voor zoveel mogelijk (mannelijke) seksuele vrijheid, maar daar is het wel mee gezegd. Het grote verschil tussen de twee is dat voor Casanova seksualiteit vooral een spel is, weliswaar een spel met vrouwelijke gevoelens, maar een spel. Voor de Sade is seksualiteit een brute daad van onderwerping aan de eigen wellust, genot, driften en behoeften, allemaal heel natuurlijk volgens de Markies.
Vergeleken met de Markies is Casanova een brave man, een bijna deugdzaam verleider die vrouwen op een voetstuk zet voordat hij ze in bed neemt. Bij de Markies komt geen bed kijken. In zijn boeken komen zoveel meedogenloze penetraties voor, seksuele bloeddorstigheden en wreedheden dat je er al gauw genoeg van krijgt. Geen litteratuur om opgewonden van te raken. Integendeel, als homo eroticus ga je naarstig op zoek naar passages die minder gewelddadig zijn, als het ware meer liefdevol maar hij blijft steken in seksuele horror.
De Markies heeft namelijk iets te bewijzen. Met zijn boeken wil hij ons duidelijk maken dat we onze natuurlijke seksuele behoeften en driften in volle vrijheid moeten kunnen uitleven, vrij van elke maatschappelijke belemmering. De mensen moeten hun wat heet natuurlijke seksuele geaardheid in alle vrijheid kunnen vieren, desnoods ten koste van anderen.
Hoe hij zo zeker weet wat de natuurlijke seksuele geaardheid van de mens is, is een kwestie van vooral projectie van zijn eigen seksuele geaardheid op de rest van de mens. Alsof iedereen zit te springen om seksueel zo tekeer te gaan met zijn medemens. Zelfs beesten doen het rustiger aan, enkele uitzonderingen daargelaten. (‘7 feiten: zo bizar is seks in het dierenrijk’)
Maar seksuele bezetenheid is wel datgene wat ons mensen van de dieren onderscheidt. Dieren hebben geen seksuele fantasieën of verbeelding waarmee ze op hol kunnen slaan. Ze houden zich aan de voorschriften van hun “natuurlijke” instincten. Ze kunnen niet anders. Wij mensen daarentegen kunnen wel anders. Dankzij de gave van de fantasie en de verbeelding kunnen we van alles en nog wat verzinnen om onze seksuele behoeftes en driften uit te leven.
Vandaar de eindeloze reeks erotische litteratuur en pornografie in beeld en geschrift. Sinds kort beschikken we zelfs over een nieuwe dimensie om onze fantasieën en verbeelding uit te leven, die van de virtuele werkelijkheid. Internet is een groot succes omdat het een vrijplaats is voor porno. Op dit punt heeft de Markies groot gelijk. De mens krijgt er nooit genoeg van om zijn seksuele instincten uit te leven met fantasie en verbeelding. Daarin zijn wij mensen onverzadigbaar.
(verschijnt elke vrijdag)
Het is ook niet goed afgelopen met de markies.
BeantwoordenVerwijderenDat valt wel mee, het had veel erger gekund. Hij zat weliswaar zowat de helft van z'n leven gevangen (bajes en gekkenhuis), maar had daar als lid van de hoge adel allerlei privileges. In het gekkenhuis voerde hij zelfs theaterstukken op. En hij is relatief oud geworden.
BeantwoordenVerwijderenZeer interessant in die zin is 'Die Verfolgung und Ermordung Jeam Paul Marats dargestellt durch die Schauspielgruppe des Hospizes zu Charenton unter Anleitung des Herrn de Sade' van toneelschrijver Peter Weiss
Hij was taai, een echte overlever dat moet gezegd worden. Wordt vervolgd.
Verwijderen