zondag 28 februari 2016

DE BEVRIJDING VAN CUBA

Illustratie van Hogan's History - American Imperialism


De schuld van Cuba aan Spanje was na de opstand van 1895 opgelopen tot bijna 300 miljoen peso ofwel 185 peso per persoon. “This enormous sum had in no way contributed to build a single kilometer of highway, an asilum or a public school.” Het revolutionaire leger kon echter nooit grote gevechten aangaan met de Spanjaarden. Daar hadden ze te weinig wapens voor. Niettemin werden de Spanjaarden door de voortdurende aanvallen van de patriotten tot wanhoop gebracht.

Met dit soort "hit and run war", in het Spaans guerrilla geheten, wist Fidel Castro vanuit de bergen met zijn 26ste Juli Beweging in 1959 definitief het leger van dictator Batista te verslaan en zelfs Havanna zonder geweld in te nemen. Dank zij deze overwinning werd de guerrilla wereldwijd omarmd door Marxistische revolutionaire groepen als een methode om rechtse burgerlijke regeringen omver te werpen. Sommige groepen, zoals de Montoneros in Argentinië en de Tupamaros in Uruguay probeerden de strijdmethode te verstedelijken. Uiteindelijk had pas in 1979 de Nicaraguaanse Sandinistische beweging succes met deze strijdmethode. 

In Madrid vonden ze dat Gouverneur Generaal Campos te zacht was voor de opstandelingen. Hij werd vervangen door Generaal Weyler die al gauw de bijnaam “slager” kreeg vanwege het wrede optreden van het leger onder zijn bevel en zijn uithongeringsbeleid. “… Spanish soldiers were savagely driving the people of the country districts from their homes, interning them in the cities and reducing them to starvation in the streets (these wretches were known as ‘Reconcentrados’.” (blz.10)

Zoals altijd bij dit soort van onafhankelijkheidsoorlogen beweerden de Spanjaarden dat de Cubanen niet voor zichzelf konden zorgen, wat - zo lezen we in het boek - ook gedeeltelijk waar was. “They were poor; many of them ignorant; under Spanish rule not more than one-tenth received any education at all; they were not accustomed to manage their own affairs; they were without schools; no high ideals held up to them; they were robbed of their property, their freedom, and their self-respect by a blind Government.” (blz.11)

In deze patstelling mengde zich uiteindelijk de stem van de Verenigde Staten van Amerika, “… and declared that the oppressed Island at its doors should go free. Through efforts of the United States Government, General Weyler was recalled to Spain, and General Blanco took charge of the Island.” (blz.11)

De aanslag op het Noord Amerikaanse slagschip "Maine" leidde tot enorme publieke verontwaardiging. Aangemoedigd door "yellow journalists" Hearst and Pulitzer ontstond een oorlogsstelling die in politiek en zakenwereld in eerste instantie werd ervaren als een bedreiging van de economische groei van de VS.

Kort daarna liepen de spanningen tussen Spanje en de VS snel op  als gevolg van een nooit opgehelderde aanslag op het Noord Amerikaanse slagschip “Maine” dat een officieel in Madrid aangekondigd bezoek bracht aan Havanna op 24 januari 1898. “She (The Maine) arrived  there on the 25th, was received with the usual naval courtesies, and conduced to a place in the harbor by the Spanish pilot. At forty minutes after nine on the evening of the 15th of February, the vessel was lifted from the water by two terrify explosions and quickly sank, carrying to a watery grave two of her officers and two hundred and sixty-four members of her crew.”


Een Republikeinse campagne affiche uit 900 voor de presidentsverkiezingen, met portretten van President William McKinley (links) and Vice President kandidaat Theodore Roosevelt. Links "Gone Democratic" laat de economische achteruitgang van de VS zien en Cuba geketend door Spanje; rechts "Gone Republican" laat een welvarende VS zien en Cuba bestuurd volgens VS regels.


Wie verantwoordelijk was voor de aanslag kon nooit worden vastgesteld. Misschien was het wel een ongeluk. Voor de kranten van William Random Hearst ( New York Journal) en Joseph Pulitzer (The World) met veel invloed op de publieke opinie (hun nieuwe vorm van agressievere journalistiek werd “yellow journalism” genoemd), was het duidelijk dat Spanje verantwoordelijk was voor de aanslag. Ze waren daarom voor een oorlog om Spanje uit Cuba te verdrijven. President McKinley met in zijn kielzog de zakenwereld wilden eerst de economische groei niet in gevaar brengen en hielden de boot van een oorlog tegen Spanje af. Onder druk van de publieke opinie en de intussen van koers veranderde zakenwereld en de kerken besloot President McKinley het Congress toestemming te vragen troepen naar Cuba te mogen sturen.  

Die resolutie luidde als volgt:
“First. That the people of the Island of Cuba are, and of right ought to be, free and independent.
Second. That it is the duty of the United States to demand, and the Government does hereby demand, that the Government of Spain at once relinquish its authority and government in the Island of Cuba and withdraw its land and naval forces from Cuba and Cuban waters.
Third. That the President of the United States be, and he is hereby directed and empowered to use the entire land and naval forces of the United States, and to call into actual service of the United States the militia of the several States, to such extent as may be necessary to carry these resolutions into effect.
Fourth. The United States hereby disclaims any disposition or intention to exercise sovereignty, jurisdiction, or control over said Island except for the pacification thereof, and asserts its determination when that is accomplished to leave the government and control of the Island to its people.”(blz.12)



Eerst nog probeerde de Spaanse regering generaal Maximo Gomez van het Cubaanse revolutionaire leger over te halen vrede te sluiten naar men mag aannemen om zo de wind uit de oorlogszeilen van de VS te nemen, maar dat mislukte uiteraard. “I only believe in one race, Humanity, and for me there are only good and bad nations. Spain has been up to now, bad, and the United States is fulfilling in these moments toward Cuba an act and duty of humanity and civilization….I look at nations in this light and up to the present I have nothing else but motives of admiration towards the United States. I have written to president McKinley and to General Miles thanking them for the American Intervention in Cuba. I cannot see the danger of our extermination by the United States as you (Captain General of the Spanish Army Don Ramon Blanco y Arenas) state in your letter. Should this be so, history will record same. For the present all I have to repeat to you it is too late for your Army and mine to arrive at any understanding whatsoever.”  Getekend Maximo Gomez.

Wordt vervolgd

4 opmerkingen:

  1. En dat was het einde van de Spaanse aanwezigheid op Cuba en de intrede van de Amerikanen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. De Spaanse oorlog wordt wel het begin genoemd van het Noord Amerikaanse imperialisme. In Europa kreeg die opvatting uiteraard een gewillig oor want zelf werden ze uit het continent gegooid, te beginnen met de Engelsen en de Fransen en nu dus de Spanjaarden. Ik heb het gevoel dat het de VS nooit vergeven is dat ze de Europeanen op het Amerikaanse continent zo goed als uitgeschakeld hebben. Europese landen en intellectuelen voelen zich nog altijd cultureel superieur. wat natuurlijk bullshit is, compensatie voor de verloren politieke, militaire en economische macht. Vooral de Fransen zit dat dwars.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. de tweede alinea over de hit and run methode waar later Fidel Castro succes mee had kan de verwarring wekken dat Fidel Castro al tegen de Spanjaarden vocht. De opmerking dat de sandinisten wonnen door een stedelijke guerilla vind ik wat kort door de bocht, als je onder stedelijke guerilla ook verstaat het zoeken en vinden van bondgenootschap met de burgelijk oppositie van dictator Somoza, dan heb je gelijk

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je hebt gelijk. Ik ga er teveel vanuit dat men wel bekend is met de geschiedenis Castro en Cuba. Inderdaad bedoel ik ook het zoeken en vinden van bondgenoten met de oppositie. Van de toevoeging burgerlijk hou ik niet zo omdat dat nogal eens propagandistisch is gebruikt.

      Verwijderen