OPEN BRIEF AAN ACW VOORZITTER PATRICK DEVELTERE

Dit is de voorkant van het boek - Y Fidel creo el punto X - dat de voormalige Cubaanse revolutionaire vakbondsman en oud KAJ'er Reinol Gonzalez heeft geschreven over zijn ervaringen als politieke gevangene. Na in 1961 veroordeeld te zijn tot 30 jaar gevangenschap, kwam hij in 1977 vrij dank zij bemiddeling van de Colombiaanse schrijver Garcia Marquez en bemoeienis van Europese politieke en vakbondsleiders waaronder de voormalige WVA algemeen secretaris August Vanistendael.

Beste Patrick,

Als trouwe lezer was ik verbaasd een zo kritiekloos verhaal te lezen over 5 Cubaanse gevangenen in de VS onder de kop 'Wij vragen gerechtigheid aan president Obama'. Prima dat ACW via haar blad Visie in deze zaak om gerechtigheid vraagt, al kun je daar heel wat bedenkingen bij hebben, maar waarom lees ik nooit artikelen in Visie waarin om gerechtigheid gevraagd wordt aan de Cubaanse autoriteiten en dan met name de gebroeders Fidel en Raoul Castro voor Cubaanse dissidenten die op vreedzame wijze streven naar democratisering?

Je kunt best kritiek hebben op de rechtsgang tegen de Cuban Five, die sinds 2001 in Amerika gevangen zitten op beschuldiging van spionage. Maar dat wil nog niet zeggen dat men dan de officiële versie van Havana kritiekloos moet omarmen zoals in het artikel in Visie gebeurt. Ondanks beweringen dat zij geen bezoek mogen ontvangen in de gevangenis, hebben twee van hen, René González en Gerardo Hernández, in 2010 en 2012 wel degelijk bezoek van hun echtgenotes gehad die overigens ook voor de geheime dienst van Cuba werkten. Ook de andere drie gevangenen hebben regelmatig bezoek van verwanten gehad.

Ondertussen verzwijgen de Cubaanse autoriteiten en de media dat er destijds niet vijf maar een 20-tal agenten uit Cuba werden aangehouden. Vier van hen werkten samen bij het onderzoek, en kregen straffen van 3,5 tot 7 jaar. Anderen ontvluchtten op tijd de VS. Over hen wordt in Havana nooit gesproken. De Cubaanse autoriteiten presenteren de Cubaanse Vijf als onschuldige bestrijders van ‘rechts terroristische Miami Cubanen’ maar zo onschuldig zijn zij nu ook weer niet. Een van hen was zelfs betrokken bij het in internationale wateren neerschieten van 2 vliegtuigjes van de Cubaanse ballingen organisatie 'Brothers to the Rescue'.

Bovenstaande foto heb ik in 2008 gemaakt tijdens een bezoek aan Roberto. Wat je ziet is een deel van de door Roberto en andere bestuursleden van de onderwijsbond opgezette huisbibliotheek als alternatief voor schoolbibliotheken waar alleen maar eenzijdig propagandamateriaal van de regering wordt toegestaan. Roberto was vanwege diens vakbondsactiviteiten tot 20 jaar veroordeeld. Hij was vervroegd vrij gekomen vanwege een ernstige hart aandoening. Zijn vrouw is actief als Dama Blanca en demonstreert samen met de andere Damas Blancas regelmatig voor vrijlating van politieke gevangenen.

Kortom een ingewikkeld spel van spionage en contra-spionage waarbij de Cubaanse propaganda namens de veroordeelden de vermoorde onschuld uithangt. Een nogal hypocriete houding als je weet dat op Cuba zelf iedereen die ook maar een spoortje van kritiek heeft op de een of andere manier het leven zuur wordt gemaakt of erger zonder een normaal en fatsoenlijk proces veroordeeld wordt tot tientallen jaren gevangenisstraf.

Ik neem aan dat je ook gehoord hebt van de dood onder zeer verdachte omstandigheden van de mensenrechtenactivist Oswaldo Paya? En wat te denken van de blogster Yoani die tot voor kort onder geen beding het land niet uitmocht? En wat te denken van de Cubaanse onafhankelijke onderwijzersbond waarvan de leiders voortdurend geïntimideerd worden of gevangen gezet? Je hebt toch ook wel eens gehoord van de Damas de Blanco die opkomen voor de rechten van veroordeelde democraten, vakbondsmensen en mensenrechten activisten?

Tijdens mijn bezoek aan Cuba in 2008 was ik dank zij bemiddeling van enkele bekenden in staat een bezoek te brengen aan de toen al wereldberoemde blogster Yoani.Aan de keukentafel bespraken we de stand van zaken in Cuba, het totale gebrek aan vrijheid, de gebrekkige economie en de moeilijke omstandigheden waarin zij en haar man gedwongen worden te leven door het Cubaanse regime. Maar ze verzekerde dat ze onverschrokken door zou gaan met haar activiteiten. Sinds kort mag ze in het kader van de versoepeling van het algehele reisverbod het land uit. Ze maakt van de gelegenheid gebruik om op allerlei uitnodigingen wereldwijd in te gaan. Zo bracht ze in maart ook een bezoek aan Nederland georganiseerd door Amnesty International en anderen. 

Ik vind het vreemd dat ik in Visie, toch ook het blad van de sociaal christelijke vakbond ACV, nooit enige kritiek gelezen heb op het volledige gebrek aan vakbondsvrijheid op het eiland. Dat is vanaf het begin van de revolutie zo geweest. Alleen de Communistische vakbeweging is toegestaan. Je zou toch denken dat een organisatie als ACW die tezamen met ACV indertijd o.a. via het Wereld Verbond van de Arbeid (WVA) volop steun heeft verleend aan de Poolse vakbond Solidarnosc in zijn strijd tegen de Communistische dictatuur van Jaruzelski, ook in Cuba de zijde zou kiezen van de onderdrukten en voor de vrijheid van vakbeweging. Misschien is dat ook wel zo, maar ik lees er nooit wat over in Visie. In plaats daarvan krijg ik een verhaal voorgeschoteld van de Cubaanse propaganda. Een gemiste kans voor Visie.

Voor meer informatie over de Cuban Five en Cubaanse zaken in het algemeen verwijs ik graag naar een reactie van Kees van Kortenhof op een artikel van MO getiteld “Familieleden van Cubaanse Vijf vinden steun bij VN en de website CUBA