DE GROTE VERNUMMERING

 

Foto gegenereerd door @petrusnelissen met behulp van AI Microsoft

Er is een sluipende maar vooral akelige revolutie aan de gang die niet te stoppen is: de vernummering van de klant of patiënt.  In het algemeen gezegd, mensen worden meer en meer tot nummers teruggebracht tot heil en zegen van hemzelf en het bedienend personeel. Tenminste dat wordt beweerd.

Bij de huisartsenpraktijk is het al jaren dat je na gebeld te hebben een dame op zakelijke toon meedeelt dat als het een spoedgeval is je op toets 1 moet drukken, als het om een herhaalmedicijn gaat op 2 en als je direct een assistente wilt spreken op toets 3.

Dat directe spreken valt meestal tegen want zodra je op 3 hebt gedrukt, krijg je te horen dat je wachtende nummer 2 of nog langer 3 of 4 bent. Soms wordt dat gevolgd door de goede raad om later terug te bellen want alle assistenten zijn bezet. De keus is dan aan jou. Of je blijft eindeloos lang naar een nietszeggend deuntje luisteren of je haakt af.

Het leukste is wanneer je te horen krijgt dat er lunchpauze is en dat je pas na de lunchpauze terug kunt bellen. Daardoor weet je dat je uiteindelijk te maken zult krijgen met mensen van vlees en bloed want chatbots lunchen niet. Dat is dan weer een opluchting.

Bij de bank, in dit geval de RABO bank maken ze het nog veel erger. Nadat je met nummertje 3 gevraagd hebt om een bankmedewerker volgt een nieuwe chatbot. Die vraagt of je langzaam en duidelijk je bankrekeningnummer wilt inspreken. Er zit niks anders op dus begin ik opnieuw tegen een levenloos machine te praten.

De eerste poging mislukt. De chatbot kan van mijn gesproken nummer blijkbaar niks bakken dus volgt een tweede kans maar ook die mislukt. Of ik spreek niet helder en duidelijk Nederlands of het is een waardeloze chatbot. 

Na drie keer krijg ik van dezelfde mechanieke stem te horen dat ik doorverbonden wordt naar een bankmedewerker waarop onmiddellijk een nietszeggende deuntje volgt. Gelukkig duurt het niet lang voordat ik een vrouw van vlees en bloed aan de lijn krijg. Hoera, wij mensen zijn weer onder elkaar! 

In de apotheek was ik tot nu toe geen nummer maar een mens, een wachtende klant in levende lijve. Soms zijn er meer klanten en moet je langer wachten maar we zijn en blijven mensen onder elkaar. Dat is afgelopen zo heb ik ervaren. Ook in de apotheek slaat de vernummering toe.

Bij binnenkomst zitten 3 vrouwen aan de balie druk te werken achter de computer. Geen van drieën maakt aanstalten mij als enig levend mens voor de balie aan te spreken. De computers hebben meer prioriteit dan een levend mens die op de fiets naar de apotheek is gekomen om zijn medicijnen op te halen.

Er komt een vierde vrouw aanwandelen. Ze ziet mij staan en vraagt bars of ik mij wel aangemeld heb. Nee dus, want dat is nieuw. Achter mij blijkt een zuil te staan met op zijn scherm de tekst AANMELDEN. Ik druk op de letters en jawel er rolt beneden een papiertje met een nummer uit zijn namaak broekzak.

Nummer 111. Drijft deze robot de spot met mij? Het ziet er naar uit want nog steeds blijft iedereen achter zijn computer zijn werk doen. Dat irriteert mij en daarom vraag wat ik nu moet doen met dat nummertje. 

Een van de drie voelt zich aangesproken en zegt mij te wachten. Na mijn vraag wat nu eigenlijk belangrijk is, een levend mens voor haar neus of de computer, krijg ik het antwoord dat zij aan het werk is. Dat geloof ik graag maar heeft een levend mens voor je neus niet meer prioriteit dan een machine?

U begrijpt het al. Ons gesprek loopt dood in een karrenvracht onbegrip. Een van hen grijpt in en vraagt vriendelijk of ze me kan helpen. Eindelijk verlost uit de hel van nummers en chatbots. 

Ik vertel haar tot slot dat eens, ooit in de verre toekomst de mensen in opstand zullen komen tegen deze vernummering en verchatbotting  en dat je dan wat zult meemaken. Zij snapt me niet. Het is volgens haar voor ons beider welzijn. Ik besef dat de vernummering ons volledig in de greep begint te krijgen en druip met mijn medicijnen in een plastic zak moedeloos af. De toekomst is verloren.