25. AMERICA LATINA. GERRIT.

 

Een bezoek aan de voorzitter van de Commissie Mensenrechten in Guatemala in 1990. Helemaal rechts de voorzitter van de commissie. Rechts van hem Gerrit Pruim en dan ik. Links vakbondsleider Pepe Pinzon van de bij CLAT aangesloten vakcentrale CGTG. 

Ik werk met allemaal goedwillende mensen. De belangrijkste zijn  de leden van het bestuur van de vereniging dat in zijn geheel bestaat uit vrijwilligers. Onder hen is Gerrit, hij is secretaris van het bestuur en mijn onbezoldigde collega.  

We werken beiden voltijds en zien elkaar dus dagelijks. Dan is het wel handig als je goed met elkaar kunt opschieten. Onze bureaus staan tegenover elkaar, een uitdrukking van vertrouwen en samenwerking.  

We hebben dezelfde prioriteiten en doelen, de vereniging versterken met leden, werkgroepen begeleiden, politieke en financiële akties op touw zetten, informatie bijhouden, verzamelen en verwerken, drukwerk (CLAT Nieuws) verzorgen, stencillen, bestuursvergaderingen voorbereiden en nog veel meer grotere en kleinere taken. Solidariteit in de praktijk brengen is een voltijdse allround job die we beiden graag doen.   

Hoewel we uit verschillende delen van het land komen, Gerrit van de Noord Veluwe met een protestantse opvoeding, ik van Noord-Oost Brabant met een katholieke opvoeding, klikt het tussen ons. Al doende leer ik meer over het geloof en het dagelijks leven in een protestants milieu. 

Hij moest zich op zondag aan de zondagsrust wijden. Ik mocht op zondag na de heilige mis doen wat ik wilde, snoep kopen, naar de film gaan of met vrienden op stap. Tot mijn verbazing en hoewel niet onbekend met de bijbel en de psalmen, citeert hij met groot gemak regels uit psalmen, spreuken en bijbelteksten. 

Ik zit minder strak in het geloof. De nadruk ligt meer op rituelen, symbolen, levens van heiligen enz. dan op woorden. De mis op zondagmorgen was een verplichting maar had ook wel wat gezelligs. Na de mis naar een van de oma's koffie drinken samen met de halve familie inclusief neven en nichten. 

Hoewel streng in het geloof opgevoed, heeft hij een sterk ontwikkeld gevoel voor de betrekkelijkheid van het leven en weet zijn bijbelkennis met humor,  relativerend en troostend in te zetten bij onze dagelijkse beslommeringen. De laconieke opmerking aan het eind van een lange werkdag waarna we nog naar een vergadering moeten ergens in het land, dat we weer een stap gezet hebben op weg naar de bevrijding van Latijns Amerika, werkt bevrijdend. 

We doen ons best maar we zitten niet met de vraag of daarmee het grote doel dichterbij komt. We zijn en blijven nauwgezette wereldverbeteraars zonder het menselijk tekort of in ieder geval ons eigen tekort uit het oog te verliezen. Alles is immers ijdelheid, ijdelheid der ijdelheden, het is al ijdelheid zo relativeert Gerrit ons werk. 

Vakbondswerk is politiek, Latijns Amerikaans vakbondswerk is politiek op het scherp van de snede, ook daar hebben we geen moeite mee. We denken er over het algemeen hetzelfde over. We delen dezelfde politieke opvattingen en dan bedoel ik niet partijpolitieke opvattingen. Daar hebben we het zelden over. Het gaat om de bredere basisbeginselen zoals democratie, vrede, (sociale) gerechtigheid en vrijheid, strijd tegen armoede en onderdrukking. 

Het komt er op neer dat we voor radicale politieke veranderingen zijn langs vreedzame - democratische - weg. We begrijpen de revolutionaire gezindheid van aktiegroepen en instellingen maar delen niet de idee van een gewelddadige weg naar radicale veranderingen en nog minder naar die van een revolutionaire dictatuur, met welke goede bedoelingen dan ook.

Mijn sociaal-politieke referentiekader wordt mede gevormd door mijn in Colombia opgedane ervaringen. In die tijd heb ik de nuances gezien van de werkelijkheid in Colombia en Latijns Amerika. Wat me telkens opnieuw verbaast is dat Gerrit als een nuchtere Hollander met een protestantse achtergrond net zo goed en soms zelfs beter in staat is om de Latino's te begrijpen en aan te voelen dan ik met mijn Colombia ervaring. Dat doen weinig mensen hem na.