1. KLIMAATVERANDERING: NET ZERO 2050, EEN ONREALISTISCH PROJECT

foto: petrus nelissen

 

INLEIDING

Waarom wordt er bijna elk jaar een zo grote klimaatconferentie gehouden georganiseerd onder auspiciën van de VN. Let wel, gene wereldvrede conferentie, geen conferentie ter bestrijding van armoede, geen conferentie over kansengelijkheid of hoe een einde ta maken aan oorlogen maar een conferentie over uitgerekend het klimaat. Wat is er aan de hand? 

Om te wetenhoe het zo ver is kunnen komen,  kan onderstaand verhaal helpen. Temeer daar we sinds die tijd met meer en meer klimaatwoorden te maken hebben zoals klimaatneutraal, klimaatverandering, klimaatcrisis, klimaatrechtvaardigheid, duurzaamheid, nul CO2 uitstoot, net zero 2050  enz. 

Let op het is het verhaal van een dissident, van iemand die denkt dat het klimaatverhaal wetenschappelijk rammelt. Of dat ook zo is? Laten we zeggen, dat ik mijn twijfels heb en twijfel is de moeder van alle wetenschappen. 

KLIMAATVERANDERING: NET ZERO 2050, EEN ONREALISTISCH PROJECT, GOEDGEKEURD ZONDER ECHT DEBAT. 

Door: Robert Girouard,

Vertaling: Martien de Wit.

De kern van de klimaatveranderingsideologie, Net Zero 2050, dat de hele mensheid verplicht tot een ruïneuze en utopische transformatie, werd bedacht onder auspiciën van de VN zonder wetenschappelijke zekerheid en goedgekeurd door regeringen zonder enig echt democratisch debat. Een ongelooflijke geschiedenis.

Toen de VN werd opgericht, maakte milieubescherming geen deel uit van de missie. Maar met de eerste ‘Earth Summit‘ in Stockholm in 1972 betrad de VN dit nieuwe werkterrein. De Canadese zakenman en overheidsfunctionaris Maurice Strong, een vertrouweling van de Rockfellers, werd aangesteld om het evenement te organiseren. Hij had de bioloog en landbouwkundige René Dubos en de econome Barbara Ward de opdracht gegeven om een rapport op te stellen dat een kader moest bieden voor de discussie over de oprichting van een mondiaal milieubeheer. Het rapport, getiteld We Have Only One Earth, werd alom geprezen en het was in het kielzog van dit alles dat dezelfde Maurice Strong werd aangesteld om het Milieuprogramma van de Verenigde Naties (UNEP) op te zetten en te leiden.

Het klimaat werd al snel een speerpunt voor de nieuwe entiteit. Naar aanleiding van het werk van een kleine groep onderzoekers, waaronder Syukuro Manabe, een pionier op het gebied van klimaatmodellering, die de opwarming van de aarde door de toevoeging van broeikasgassen aan de atmosfeer voorspelde, organiseerden UNEP en de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO) in 1979 gezamenlijk de eerste Wereld Klimaat Conferentie in Genève. Antropogene (door mensen veroorzaakte) opwarming van de aarde werd toen voor het eerst erkend als een potentieel ernstig wereldwijd probleem.

Naarmate de tijd verstreek en er conferenties werden gehouden (Villach, Toronto, enz.), won het idee van een geleidelijke vermindering van de wereldwijde CO2-uitstoot terrein. In 1988 sloegen UNEP en de WMO de handen ineen om het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) op te richten, dat tot taak had om periodiek de stand van de kennis te beoordelen en regeringen te adviseren over het te voeren beleid. Vervolgens werd in 1990 de Tweede Wereldklimaatconferentie gehouden, waar vertegenwoordigers van 137 landen en de Europese Unie opriepen tot het aannemen van een internationaal verdrag ter bestrijding van klimaatverandering, naar het voorbeeld van het Protocol van Montreal ter bescherming van de ozonlaag. Onmiddellijk daarna begonnen de onderhandelingen om zo’n verdrag, dat het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake Klimaatverandering (UNFCCC) zou gaan heten, snel te sluiten.

De sterke man van de VN, Maurice Strong, werd opnieuw geselecteerd om de Conferentie van de Verenigde Naties over het Menselijk Milieu in Rio (1992) te organiseren, waarvan het extreem volle programma de aanname van het nieuwe UNFCCC omvatte. Maar op dat moment, en dat mag niet vergeten worden, deelde de wetenschappelijke gemeenschap als geheel nog lang niet de overtuigingen van hun alarmerende collega’s. Het 1e Assessment Report van het IPCC in 1990, waaraan 2000 experts deelnamen, concludeerde dat de stand van de kennis niet toeliet om het antropogene signaal met enige zekerheid te detecteren.

wordt vervolgd.