BRIEF AAN MIJN MEXICAANSE VRIEND. 21 JUNI 2025

 

Blinde bedelaar in Puebla, Mexico 2010.

Brief aan mijn Mexicaanse vriend 21 juni 2025

Poeet, filosoof, landbouwer, man van stavast, wederom dank voor je brief en je nagekomen whatsapp. Het leven gaat door ondanks de oorlogen die in de wereld woeden. Die oorlogen zijn dichterbij dan we denken. Er wonen in Nederland gevluchte Oekrainers, Palestijnen, Syriërs, Irakezen enz. Niet een paar, maar duizenden. 

Elk jaar komt er in Nederland een stad met ongeveer 100.000 vluchtelingen uit deze streken bij. Tot nu toe kan Nederland het aantal vluchtelingen aan, maar voor hoe lang nog? We wonen met 18 miljoen mensen op ongeveer 40.000 vierkante kilometer dat is 533 inwoners per vierkante kilometer. We zijn een van dichtst bevolkte landen van de wereld met een hoge welvaart. 

Die wordt langzaam maar zeker bedreigd door het aantal vluchtelingen. Iedereen wil een woning, werk, inkomen en opleiding. Bovendien brengen zij hun cultuur mee. De moslim cultuur staat haaks op onze levenswijze, hun geloof botst met onze seculiere samenleving. Bovendien brengen ze ook hun passies mee. Zolang die voor het voetballen zijn, is dat niet erg maar als het om oorlog gaat of religieus fanatisme dan zijn we in de aap gelogeerd.

 

Je ziet het, ook wij hebben onze zorgen al zijn die klein vergeleken met die van jullie in Mexico. Armoede,  geweld, drugsgebruik, corruptie en  criminaliteit zijn pandemisch en ogenschijnlijk onuitroeibaar. Zo lang er geen leiders opstaan die vastbesloten zijn om door middel van uitvoerbare sociale programma's een einde te maken aan deze pandemieën, zal Mexico een terreur en een angststaat blijven. Daaraan kunnen jij en ik niks veranderen.

Ik begrijp dat je twijfelt aan de medische zorg in je land waar natuurlijk ook criminaliteit en corruptie heersen. Ook hier zijn er twijfels en zweren sommige mensen bij alternatieve geneeskunde tot gebedsgeneeskunst aan toe. Dat nu een van de rijkste mensen van Mexico komt met een goedkoop en effectief homeopatisch middel tegen diabetes gaat er bij mij niet in. Ik heb geen idee waarom hij dit propageert maar ik heb mijn twijfels.

Een goede bekende heeft net als ik tinnitus. Ik heb er mee leren leven door mij een filosofische houding aan te meten. Mijn remedie is aandacht te hebben voor wat ik doe of het nu een schoen poetsen is of een brief schrijven. Het leidt af, daardoor vergeet ik het geluid. Hij kan deze levenswijze op de een of andere manier niet opbrengen. 

Dat begint al met zijn idee dat het onrechtvaardig is dat hij deze ziekte heeft. Alsof ziektes ooit rechtvaardig zijn, of het leven zelf ooit rechtvaardig is? Hij verzet zich tegen de ziekte en geeft de artsen de schuld dat er geen eenvoudig geneesmiddel is. Dat is er namelijk niet omdat ze ook de oorzaak niet kennen. Het geluid zit eenvoudigweg in je hoofd en daar is niks aan te doen. 

Hij heeft verschillende alternatieve methodes geprobeerd, is bij homeopatische artsen geweest, evenals psychologen en psychiaters maar telkens zonder resultaat. Uiteindelijk is hij de drank ingevlucht. Hij is nu geestelijk en lichamelijk een wrak. Het is wachten op zijn verlossing door de dood.

Ik heb een heel lange medische geschiedenis, eigenlijk mijn hele leven al. Ik ben geboren met astma en bronchitis. Ik ben daar in mijn jeugdjaren streng voor behandeld met een mix van medicijnen en lichamelijke oefeningen. Rond mijn puberteit was ik er zo goed als overheen. 

Op mijn 8ste jaar kreeg ik een ver gevorderde meningitis zoadat ik volgens mijn moeder op de rand van de dood zweefde. Ik heb toen 3 maanden in het ziekenhuis gelegen waar ik wekelijks rugprikken kreeg. Ik schreeuwde het soms uit van de pijn. Ik lag vastgebonden in bed om te voorkomen dat ik teveel zou bewegen, wat schadelijk zou zijn voor mijn genezing. 

In het ziekenhuis kreeg ik ook nog een zeer besmettelijke kinderziekte zodat ik een week op de badkamer in quarantaine heb gelegen. Eenmaal uit het ziekenhuis kon ik niet meer lopen. Ik heb dat bij mijn oma thuis weer moeten leren.

Daarna heb ik een maagzweer gehad zodat ik 3 maanden lang een streng dieet heb gevolgd met goed resultaat. In België bleek ik huidkanker te hebben. Twee keer zijn melanomen uit mijn huid op de rug weg gesneden. Vervolgens moesten de lymfeklieren in mijn rechteroksel verwijderd worden. De kans dat de kanker zou terugkeren was fiftyfifty. Dat is tot nu toe gelukkig niet gebeurd. 

Wat wel gebeurde was dat vanwege een te hoge cholesterol (erfelijk) een hartstilstand dreigde. Dat werd voorkomen door tijdige operaties Sinds deze operaties ben ik tamelijk gezond, zeker als je mijn leeftijd in aanmerking neemt. 

Kortom, mij hoor je niet klagen over de reguliere gezondheidszorg in België en Nederland. Feitelijk hebben ze mij tot drie maal toe het leven gered zodat ik nu nog steeds kan fietsen, schilderen, fotograferen enz. Kortom, het leven lacht me ondanks kleine mankementen (een pijnlijke rug) nog steeds toe. En dan dank ik de lieve god, de heer of welke andere god ook, dus ook Tlaloc, dat ik ook nog eens Diny aan mijn zijde heb.

Religie is natuurlijk altijd al een twijfelachtige zaak geweest en de bijbehorende kerk ook. Toch blijven mensen naar een antwoord op hun bestaan zoeken. In tijden van oorlog vluchten ze in het geloof in de hoop het noodlot van ellende, pijn en gewelddadige dood te kunnen te ontlopen. 

Ik vraag me af of goden van welke kerk dan ook zich iets aantrekken van hun volgelingen. Laatste vertelde iemand dat de oude Grieken en Romeinen daarover niet veel illusies hadden. Bovendien deden hun goden alles wat ze uitkwam. Ze copuleerden met dieren, haalden kinderen weg van hun ouders, zetten andere goden gevangen en namen mooie vrouwen in bed. 

De katholieke god is wat menselijker dankzij Jezus Christus, die een zoon van God zou zijn. Christus zegt in het Nieuwe testament verstandige dingen over de dilemma's waar mensen mee te maken krijgen. Het verhaal van Christus is een goede basis voor geloof maar kerken kunnen er zo hun eigen draai aangeven. Kerken bestaan uit mensen en mensen willen er nogal eens een puinhoop van maken.

Een vriend van me, een priester behorende tot de orde van de ongeschoeide karmelieten, vond het bewijs van het bestaan van God in de schoonheid van de natuur. Vincent van Gogh dacht er ook zo over. De pracht van de natuur, zo lang je niet ziek wordt of honger hebt, als bewijs voor het bestaan van God en het verlengde daarvan de pracht van het universum. 

Het kan natuurlijk, maar waar komt de lelijkheid dan vandaan? Is lelijkheid een teken van de duivel? In de Middeleeuwen dachten ze van wel. Elk ding dat we verzinnen als bewijs voor het bestaan van een God heeft zijn kwaadaardige keerzijde. De mens zit verstrikt in zijn eigen hersens en gevoelens en daar is geen uitweg voor. We moeten het doen met wat we zijn en dat is niet veel.

Een omhelzing,

Petrus, politicus zonder partij