45. MEXICAANSE VERTELLINGEN. FRIDA

 

Klederdracht van de Tzotzil in Chiapas, de indigena dorpen Mitontic en Chenalho

Hij is druk aan het schetsen op zijn patio als hij in zijn ooghoeken de dochter van zijn vriend Guillermo Kahlo ziet die nieuwsgierig naar hem staat te kijken. Hij heeft haar niet meer gezien sinds de tijd dat hij werkte bij haar vader. Ze is een knappe vrouw geworden met een indringend blik, een blik die ze toen ook al had, zo herinnert hij zich.

Hij legt zijn schetsboek en potlood weg. Hij rekent met de indigena vrouw die model staat af en vraagt haar om de volgende dag om dezelfde tijd terug te komen. Frida overvalt hem met vragen over het hoe en waarom van zijn werk. Ze is enthousiast, nieuwsgierig en leergierig. Met zo een combinatie en dan ook nog knap kun je ver komen, denkt Diego.

Hij neemt haar mee naar een klein bescheiden eetcafeetje vlakbij om de hoek zodat ze rustig kunnen praten. Hij vertelt haar vol overgave over zijn schilderkunstige ideeën sinds hij de indigenas heeft ontdekt, dat hij hun plaats in de geschiedenis van Mexico wil teruggeven door hun waardigheid en schoonheid in olieverf vast te leggen. Zijn schilderkunstige vaardigheden en inzichten hebben een doel gekregen.

Voor het eerst van zijn leven valt alles op zijn plaats. De weg daarvoor is een lange zoektocht geweest, een zinvolle zoektocht omdat ze hem geleid heeft tot waar hij nu is. Hij weet nu waarvoor hij wil werken en hoe hij hij moet schilderen. Zijn leven in het dorp, zijn omzwervingen in de revolutie, zijn lessen fotografie van haar vader, de schilderles van zijn vriend David komen nu allemaal samen in dit ene doel. Hij is gelukkig.

Frida ziet dat in zijn ogen. Zij is zover nog niet. Ze is al lang blij dat ze Diego hier aantreft. Misschien dat hun ontmoeting een start kan zijn voor haar leven? Ze is artistiek aangelegd, waarschijnlijk van haar vader geërfd en heeft een sterk ontwikkeld gevoel voor vrijheid en zelfstandigheid. 

Sinds ze is aangekomen in San Cristobal heeft ze geruchten gehoord over een schilder die indigena vrouwen bij zich thuis uitnodigt. Zoiets gaat als een vuurtje rond in San Cristobal, nog altijd een groot dorp ook al is het de hoofdstad van de deelstaat Chiapas.

Ze dacht onmiddellijk aan Diego of misschien ook wel David. Ze hoopte de eerste, want Diego was haar het liefst van de twee toen ze bij haar ouders thuis kwamen. Diego is zacht van karakter. Achter de revolutionaire jongeman met levenservaring schuilt nog altijd de goedlachse en speelse dorpsjongen die het liefst op blote voeten loopt. Dat is ook wat ze met hem deelt, op blote voeten lopen dat geeft haar een sensatie van vrijheid.

Diego heeft gehoord van het zware ongeluk dat ze heeft gehad en vraagt ernaar. Ze vertelt hem het verhaal, niet als een slachtoffer waar je medelijden mee moet hebben maar als een lot dat haar getroffen heeft en waar ze mee moet leven. Ze heeft haar bekken gebroken en haar rug ernstig beschadigd. Intussen heeft ze heel wat operaties gehad maar de pijn gaat helaas niet weg. Haar lichaam is ontzet en dat zal niet meer te genezen zijn. 

Maar, zo zegt ze zelf, ze kan er mee leven en leven wil ze. Ze heeft al vroeg geleerd het lot te aanvaarden toen ze in haar jeugd polio kreeg.  Zagen en klagen helpt niet. Het beste is je lot te accepteren en er het beste van te maken. Het klinkt gemakkelijk maar het vereist een flinke dosis geestelijke weerbaarheid om niet te zeggen onverzettelijkheid. Dat maakt haar sterker dan ze al was.