dinsdag 5 december 2017

DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 17


Mijn jonge dood zou groot verdriet aan mijn ouders hebben gebracht. Ze hadden nog maar net een kind verloren, vlak voor het einde van de Tweede Wereldoorlog, hun eerste kind, een dochter van nog geen twee maanden.  “Kom bruid van Christus” staat op het bidprentje ter harer nagedachtenis.

Op het bidprentje staat het kind Jezus haar op te wachten onder de hemelpoort met een stralend licht achter zich. Een meisje vliegt aan de hand van een engel in de sterrenhemel richting C.. Dit is natuurlijk allemaal geestelijk bedoeld. Volgens het Roomse geloof heeft ieder mens een ziel, dus ook baby’s. Hun ziel kan naar de hemel gaan en daar de bruid worden van bruidegom C. zoals bezongen wordt in het Bijbelse Hooglied en het Geestelijk Hooglied van de Heilige Joannes van het Kruis.

Je moet er niet aan denken dat Christus zelf een vroege dood zou zijn gestorven. Dat had best gekund. Hij had bij wijze van spreken al dood kunnen gaan in de stal waar hij geboren is tussen koeien, ezels en schapen. Dat zijn Moeder Maria en hij zelf daar geen akelige ziektes hebben opgelopen, is een wonder.  Maar goed dat ze gezond zijn gebleven van lijf en leden anders zouden we niets meer gehoord van C. Het plan Gods om het mensdom te bevrijden van de erfzonde zou de mist in gegaan zijn.

Je kunt je afvragen waarom Onze Lieve Heer zo een pas geboren kind laat sterven? Dat is een mysterie net als het leven zelf. We weten het niet, we begrijpen het niet. We kunnen hooguit geloven dat er een reden is voor dit alles. Hoe dan ook, volgens het bidprentje is er niks aan de hand.

Lieve ouders en familie wil niet vragen
Waarom ik ben heengegaan
En na weinig korte dagen 
Ledig liet mijn wiegje staan.

Ja ik ben maar kort gebleven
Korter dan U had gedacht
Toen ik aan U werd gegeven
En mijn komst U vreugde bracht.

‘k Was van plan te blijven wonen
Vele jaren aan Uw zij,
Om U later dan te toonen
Hoe U dierbaar waart aan mij

Maar daar hoorde ik de engelen zingen
Ik zag er vele blank en dons
Om mijn wiegje zich verdringen
Die mij riepen: speel met ons.

Ik vloog toen spoedig met hen mede
Dartelend spelend met mekaar
Naar het rijk van eeuwige vrede
en uw Cornelia wacht U daar.

Zulk een gedicht geeft troost aan de ouders. Ze hoeven zich geen zorgen te maken, hun kind is goed terecht gekomen. 

Maar of je zo een verhaal voor de tweede keer zou kunnen geloven, is maar de vraag. Daarom is het maar goed dat ik ben blijven leven. Anders zouden ze thuis misschien wel gek geworden zijn van verdriet en wie weet wat daar dan allemaal van was gekomen. Ik denk dat Onze Lieve Heer ook vond dat het genoeg was geweest. Je moet het geloof van de mensen ook weer niet teveel op de proef stellen. Dan kunnen ze wel eens van dat geloof afvallen en waar blijf je dan?

(verschijnt elke dinsdag)

3 opmerkingen: