 |
| Twee Congolese zegslieden tijdens een demonstratie voor de bevrijding van Arman Tugulu bij afgezette straat met de Congoleseambassade. Oktober 2010 |
In een gesprek met een Congolese demonstrant in Brussel vraag ik hem in ook zijn taal Frans waarom hij eigenlijk in Brussel woont en niet in Kinshasa? Niet dat ik niet weet dat Kinshasa een ramp is van misère, verval en chaos waar je beter niet kunt wonen. Ik heb het verschillende keren met eigen ogen gezien. Maar toch, naar Brussel komen is ook weer zoiets. Niet voor hem, voor hem is Brussel een oude bekende waar hij als voormalig gekoloniseerde met net zoveel recht mag wonen als de Brusselaar.
Daar staan we dan. Kinshasa en Brussel, Congo en België hebben een gedeelde geschiedenis, of we dat nu leuk vinden of niet. En laten we eerlijk zijn, wij zijn er mee begonnen. Ontdekkingsreizigers zijn onze helden. Ik heb hem maar niet gevraagd of hij zijn Brussels woonrecht ziet als een vorm van herstelbetaling voor de koloniale uitbuiting en onderdrukking, maar het zou me niks verbazen.
Aan zo een gedeelde geschiedenis kun je niet zomaar een einde maken, ook niet nadat het land onafhankelijk is geworden. De gedeelde geschiedenis blijft. België met Congo, Nederland met Suriname en ook nog steeds Indonesië. Alles wat in de vroegere kolonie gebeurt, heeft zijn weerslag in het vroegere moederland en andersom zelfs met terugwerkende kracht.
We beginnen ons te schamen voor ons koloniale verleden. Onze helden vallen van hun voetstuk want onrecht blijft onrecht, ook al is het lang geleden. Kinshasa en Brussel zijn ondanks de onafhankelijkheid van het voormalige Congo, communicerende vaten gebleven. Daar onderdrukking en verzet, dan hier in Brussel demonstraties en verzet. De politie mag met hekken de straat met de Congolese ambassade afsluiten om erger te voorkomen, het verandert niets aan de gevoelens van de Congolezen. Die gevoelens zijn en blijven in Brussel. Ze horen voortaan bij de stad.
(verschijnt elke vrijdag)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten