vrijdag 5 augustus 2016

KOFFIE DRINKEN MET EEN DODE

Koffie drinken met een dode (een foto van petrus)

Is dat een gekke foto hierboven? Samen met een dode in de kist koffie drinken? Waarom niet? We kenden elkaar juist goed van het samen koffie drinken. Als we kwamen, legde hij er zijn krant voor opzij. Als man van de zogenaamde oude stempel las hij die nog. Net als ik. Onder het koffie drinken spraken we eerst over elkaars gezinnen. Hoe het ging met zijn en haar gezondheid, de kinderen op school of elders en de kleinkinderen van ons. Daarna stapten we over naar de rest van wereld. Zijn wereld mocht een stuk kleiner zijn dan de mijne, dat maakte niet uit want we deelden dezelfde zorgen, groot of klein.

We zagen de kleine man gepakt worden door de bezuinigingen, we wantrouwden de banken, we keurden de privatiseringen bedoeld om te bezuinigen af en we stelden vast dat er minder solidariteit was en meer individualisme. We waren bezorgd over de verrechtsing met Wilders, over terrorisme, burgeroorlogen en globalisering. Ondertussen deelden we het geluk dat we samen koffie dronken en onze wederzijdse zorgen bespraken.


Ik was erg verbaasd dat het boek lag opengeslagen bij het hoofdstuk
"Mahlgemeinschaft der Christen".

Iets belangrijkers dan samen koffie drinken, was er niet. Een mooie auto, een groot huis, een dure reis maken of wat dan ook voor materiële zaken, wogen nooit op tegen het koffie drinken. We hadden het er wel eens over want het maakt deel uit van je wereld, maar het was nooit het belangrijkste. Dat besef je pas goed als je afscheid moet nemen. Je hebt elkaar leren kennen en waarderen tijdens het koffie drinken en delen van zorgen. Dat is wat bij je blijft, de rest is flauwekul.

Als katholieke ongelovige besefte ik dat het een geniale gedachte van Jezus Christus was om de gezamenlijke maaltijd met zijn leerlingen tot het centrale ritueel ter herdenking van zijn leven en dood te maken. Een gelovige gemeenschap waarin het samen eten centraal staat. Wie had dat kunnen bedenken, maar hoe waar was en is het nog steeds? Samen eten of in ons geval koffie drinken is menselijk geluk dat aan het goddelijke grenst.

Tot slot. Wie schetst mijn verbazing toen ik een week na de crematie in een kerkje in Oostenrijk, waar ik intussen op vakantie was, het grote kerkboek lag opengeslagen op een pagina met het hoofdstuk “Mahlgemeinschaft der Christen”. De inleidende zinnen spreken voor zich: “Tijdens het samen eten beleven we saamhorigheid en vriendschap. Vaak nodigen we mensen te eten uit om onze dankbaarheid en verbondenheid tot uitdrukking te brengen.” Zo is dat. We moeten meer samen koffie drinken of eten, dat komt de vrede pas echt ten goede. 

1 opmerking: