BART DE WEVER EN DE ONTVOOGDING

Karel de Gucht houdt Bart de Wever in het vizier. Bart de Wever is uiteraard op alles voorbereid (digitale fotocompositie van petrus)

Bart de Wever is de gebeten hond in de Belgische politiek. Dat is hij al jaren en dat komt omdat hij een pragmatische Vlaamse politicus is met intellectuele bravoure en strategisch inzicht. Geen politicus doet het hem na. Hij zelf is een mooi voorbeeld van ontvoogding. Niet met de klak in de hand braaf luisteren naar de bovenbazen maar zijn  eigen inzichten volgen. Zijn belangrijkste politieke wapen bij dit alles is zijn antenne voor wat er onder Vlamingen leeft.

Ik ben van Noord Brabant en die provincie hoorde bij de Generaliteitslanden en die werden bevoogd vanuit den Haag. Dat was in mijn jeugd grotendeels verdwenen maar niet helemaal. Ik heb ik nog veel van de ontvoogding van het katholieke volksdeel beneden de grote rivieren meegemaakt. 

"Generaliteitslanden waren gebieden die in de tijd van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden onder direct bestuur van de Staten-Generaal vielen.

In tegenstelling tot de zeven gewesten (eigenlijk acht, maar Drenthe had geen stem in de Staten-Generaal) - Groningen, Friesland, Overijssel, Gelderland, Utrecht, Holland en Zeeland – hadden zij geen stem in het landsbestuur. Het waren voornamelijk rooms-katholieke gebieden die in een later stadium van de Tachtigjarige Oorlog op de koning van Spanje veroverd waren, of in sommige gevallen zelfs pas verkregen werden na het einde van de Spaanse Successieoorlog in 1713, zoals Staats-Opper-Gelre. Ze fungeerden in veel gevallen als bufferzone tussen de Republiek en de Spaanse respectievelijk Oostenrijkse Nederlanden (dat was vooral Vlaanderen). In economisch opzicht werden ze als wingewesten uitgebuit met zware belastingen en heffingen." (Uit Wikipedia)

De Katholieke Volkspartij KVP heeft een grote rol gespeeld in de politieke ontvoogding. Langs de weg van de verzuiling zorgde het katholieke volksdeel voor zichzelf door katholieke sportclubs op te richten, katholieke bibliotheken, katholieke jeugdclubs, katholieke radiozenders en niet te vergeten katholieke universiteiten. 

De socialisten deden hetzelfde maar dan ter ontvoogding van de arbeidersklasse, zo kreeg je een socialistische omroep, socialistische bibliotheken, sportclubs enz. Uiteindelijk had elke groep zijn eigen zuil, dus ook de protestanten en de liberalen. Nederland leefde tientallen jaren gescheiden en toch samen in hetzelfde land met dezelfde democratische spelregels.

De ontvoogding voltrok zich langs politiek democratische weg. Aangemoedigd door de RK Kerk en de politieke leiders was de bevolkingsaanwas onder katholieken groter dan bij de andere zuilen. Zo kreeg je vanzelf meer stemmen en dus politieke macht. Toen de ontvoogding (emancipatie) van het katholieke volksdeel voltooid was, stortten de zuilen in. Nederlanders begonnen ontvoogd elkaar te kennen en waarderen.

Toch zijn er nog altijd restanten van te vinden. Ik hoor het medelanders hier en daar nog wel eens zeggen. Katholieken zijn niet echt betrouwbaar. Ze nemen het niet zo nauw met hun beginselen. Ze betalen hun belastingen liever niet. Misschien is daar wel iets van waar. De katholieke god is immers een Lieve Heer op wiens begrip je kunt rekenen. De protestantse god daarentegen is een zeer strenge vader die vooral let op beginselen en principes. 

Hoe zit het met de Vlaamse ontvoogding? dat gaat de goede kant op maar politiek democratisch zitten er nog haken en ogen aan. Het democratische beginsel van "een man, een stem" geldt niet voor federaal België. In het Franstalige Wallonië heb je als federaal parlementskandidaat minder stemmen nodig dan in Vlaanderen om verkozen te worden. Voor een Vlaamse zetel heb je gemiddeld 45.000 stemmen nodig. Voor een Waalse zetel slechts gemiddeld 37.000 stemmen. 

"En dat is nog niet alles. Daarnaast zijn er nog de pariteit (gelijke vertegenwoordiging in de regering), bijzondere meerderheden en zogenaamde ‘alarmbelprocedures’ om te verhinderen dat de Vlamingen van hun numerieke meerderheid gebruik zouden kunnen maken. Om een aantal wetten goed te keuren, is een tweederde meerderheid nodig in beide Kamers, en daarbovenop nog eens een gewone meerderheid in elke taalgroep. Al die maatregelen zijn erop gericht om de democratische Vlaamse meerderheid uit te schakelen of aan banden te leggen." ( zie website Vlaamse onafhankelijkheid) 

Door de Vlaamse ontvoogding met uitzicht op Vlaamse onafhankelijkheid weer hoog op de politieke agenda te zetten, raakten de Franstaligen in Wallonië en Brussel prompt van slag. In plaats van een debat aan te gaan met de Wever en zijn partij NV-A werd hem nationalisme en populisme verweten. Vooral de socialisten waren fel tegen de Wever terwijl je toch zou denken dat juist socialisten, die immers de ontvoogding van de arbeidersklasse zeggen na te streven, toch begrip zouden moeten hebben voor de Vlaamse ontvoogding.

Maar blijkbaar is ontvoogding van de arbeidersklasse iets heel anders dan van een land of streek zoals Vlaanderen. Dan heet het nationalisme en dat is gevaarlijk. Inderdaad, nationalisme kan gevaarlijk zijn, maar dat gevaar is niet groter dan dat van de klassenstrijd zo weten we intussen ook na de val van het communisme. Maar beide hebben ook hun goede kanten mits met mate beleden. 

De Wever wordt ook populisme verweten. Wat dat precies is moeilijk vast te stellen. Het zou een vorm van politieke retoriek zijn met voornamelijke loze of onmogelijke beloften aan het volk in dit geval de Vlamingen. Zo bezien was het voorstel van de 8 urige werkdag en de 40 urige werkweek vroeger ook een populistisch voorstel. Inmiddels is het werkelijkheid geworden. 

Ook de Vlaams rechtse politieke elite voelt zich opgejaagd door nieuwkomer de Wever. Een voorbeeld van zo'n geplaagd man is de Vlaamse politicus Karel de Gucht, voorman van de Liberale Partij Open VLD. Hoewel zijn partij deel uitmaakt van zowel de Vlaamse regering en de Belgische federale coalitieregering schiet de Gucht graag op de Wever. Als voormalig Liberaal kopstuk en tot voor kort Eurocommissaris krijgt hij daarvoor de nodige media aandacht. Het pleit dan weer voor de Gucht dat hij zich niet alleen politiek maar ook intellectueel voelt uitgedaagd door Wever, maar voorlopig staat hij op achterstand.