PERVERSE WONINGMARKT

Vlaanderen (foto PETRUS)

Hoe kan het dat buurland België, dat gezellige landje van bierdrinkers en zachte praters, een normale gezonde woningmarkt heeft en dat de huizenprijzen in het oh zo degelijke want calvinistische zakenland Nederland de pan uitrezen? Sinds ik in België woonde en aldaar een huis gekocht had, stelde ik mij die vraag. Was het de hypotheekaftrek die de Nederlandse prijzen de hoogte injoeg? Het zou kunnen want in België mag je slechts op beperkte schaal je aflossing van het geleende kapitaal als aftrekpost op je belastingformulier invullen. Jawel, beperkt en niet ongeneerd tot het grootst mogelijke bedrag zoals in Nederland de gewoonte was geworden.

En niet de rente is de aftrekpost maar de aflossing. Dat betekent een aanmoediging om ook daadwerkelijk af te lossen. In Nederland het omgekeerde, daar loste je zo weinig mogelijk af om de rente aftrek zo hoog mogelijk te houden. Anders was je toch een dief van je portemonnee zeiden de bankiers, de makelaars, de bemiddelaars en allerlei andere financiers die er belang hebben om jou als koper zo lang mogelijk vast te houden aan het rentetouwtje. Zo werd je geen dief maar een slaaf van je portemonnee!

Vlaanderen (foto PETRUS)

Of waren het de krankzinnige hypotheekvarianten die dank zij de inventiviteit van de Nederlandse banken en financiers de hemel op aarde beloofden mits de koper maar als slaaf aan het rentetouwtje zou blijven bungelen? Alle risico's waren daarbij toegelaten. Aflossingsvrije hypotheken, spaarhypotheken op basis van beleggingen enz. De gedachte hierachter was telkens weer hoe maken we elkaar rijker met uiteraard de banken en financiers uiteindelijk als de grote winnaars. Hoe pervers kun je omgaan met iets wat zo bepalend is voor jouw levenskwaliteit of die van je gezin? In België kun je kiezen uit 2 hypotheken, een lineaire of een annuïtietenhypotheek met lange termijn aflossing. Geen tophypotheek en wel een aanbetaling met eigen geld vandaar speciale spaarrekeningen voor toekomstige huizenkopers.

De Nederlandse bestuurders kregen al net zulke grote dollartekens in hun ogen als de bankiers, de financiers, de makelaars, de bemiddelaars, de projectontwikkelaars en uiteindelijk de kopers die dachten dat hun huis als vanzelf een paleisje zou worden zodat ze het straks voor een paleis zouden kunnen omruilen. Over die bestuurders moeten we het ook nog hebben want die speelden uit naam van de gemeenschap het spel fanatiek mee.

Vlaanderen (foto PETRUS)

Werkten gemeentebesturen mee om de huizen goedkoop te houden door de grondprijzen laag te houden zoals de Belgische lokale overheid over het algemeen doet zodat gewone mensen hun eigen desnoods lelijke huis kunnen bouwen? Nee, nee en nog eens nee. In het kader van grootse daden voor de gemeenschap voerden ze de prijzen op samen met de projectontwikkelaars en de bouwondernemingen die er niet vies van waren om de verdeling van de buit onderling te regelen. Hoge prijzen betekenen ook nog eens hogere WOZ waarden en welk gemeentebestuur dat droomt van een nog mooier gemeentehuis wil dat niet? Bestuurlijke overmoed en arrogantie, een ziektebeeld dat heel Nederland ondertussen ging beheersen van bank tot woningbouwcoöperatie, van hogeschool tot ziekenhuizen en zorgverzekeraars.

De woningbouw is in Nederland een al decennialange van overheidswege geregelde zaak, dank zij de welstandscommissie tot aan de smaak van elke individuele woning toe. De totalitaire greep van de overheid op de Nederlandse woningbouw maakt dat de meeste mensen het al lang hebben opgegeven een eigen woning naar eigen inzicht en smaak te zoeken. Slechts een kleine groep die of het geld of de mogelijkheden heeft zich enigszins aan deze waanzinnige modelbouw op grote schaal te onttrekken, probeert nog zijn woondroom te realiseren. De rest moet zich in en aanpassen met alle chagrijn van dien. Wonen is in Nederland al lang los gezongen van elk besef van levenskwaliteit. Hoe komt dat nu weer? Ik weet het niet, ik ga een pintje drinken.